Вобразы драмы вызначаюцца перш за ўсё натуральнасцю, нязмушанасцю самавыяўлення. Асабліва каларытна выпісаны вобразы «салдацкай масы» – Дзятла, Чыбука, Залыгіна… Кожны з іх – яркая індывідуальнасць. Увасабляючы пэўную сістэму асабіста-тыповых рыс характару, яны ў сукупнасці добра ілюстравалі воблік рэвалюцыйнага салдата часоў Кастрычніцкай рэвалюцыі. У. Шменаў лічыў, што вобразы салдат у драме «Дні нараджэння» ўвасоблены арыгінальна, самастойна, што яны «…нацыянальныя, беларускія, і характары іх асаблівыя, і мова іх поўная тонкага нацыянальнага гумару, і дапытлівасць іх нейкая асцярожная, уласцівая беларускаму селяніну, якога не раз ужо ашуквалі і мясцовыя багацеі, і царскія чыноўнікі. Але яны ж, калі прыйшоў час, ва ўсю моц стыхійнага гневу ломяць ненавіснае старое жыццё» [1, с. 104].
Нягледзячы на падзеі таго часу, салдаты не губляюць пачуццё гумару. У зале рэстарана «Парыж» яны, выпіўшыя, здзіўляюцца чыстаму абрусу. Яны насміхаюцца адзін з аднаго.
Дзяцел. Набраўся, як падэшва. Плявузгаеш!.
Чыбук. Узяў у горла. Бо свята – трапіў у тыл!
Залыгін. Каб не ўгаварыў я патруль, было б табе свята, на губе!
Чыбук. Напалохаў, кержак, казу капустаю! Губою» [8, с. 206]
Мова салдат насычана фразеалагізмамі, што надае рэальнасць, яскравасць твору.
Пра вобразы салдат у п'есе І. Мележа У. Піменаў пісаў, што «і характары іх асаблівыя, і мова іх поўная тонкага нацыянальнага гумару, і дапытлівасць іх нейкая асцярожная, уласцівая беларускаму селяніну, якога не раз ужо ашуквалі і мясцовыя багацеі, і царскія чыноўнікі. Але яны ж, калі прыйшоў час, ва ўсю моц стыхійнага гневу ломяць ненавіснае старое жыццё»[1, с. 106].
Несумненнай удачай пісьменніка можна лічыць і вобраз Мяснікова. Яшчэ ў 50-я гады крытыкі аднадушна пагаджаліся, што гэта – творчае набыццё ўсёй савецкай драматургіі. Пры абмалёўцы вобразаў выдатных людзей у нашай літаратуры першага пасляваеннага дзесяцігоддзя пераважаў «алеаграфічны», псеўда-манументальны прынцып увасаблення. Яны надзяляліся ўсялякімі вартасцямі і дабрачыннасцямі агульнага плана, іх пазбаўлялі плоці, індывідуальных прыкмет. Старшыня ж першага Мінскага Савета прадстае ў I. Мележа жывой, рэальнай асобай перш за ўсё таму, што паказаны ў канкрэтных справах. Знаны рэвалюцыянер змагаецца не за нейкія абстрактныя ідэалы, а за канкрэтнае здзяйсненне спадзяванняў канкрэтных людзей: Федасюка, Залыгіна, Дзятла, Чыбука. У ім знітоўваюцца, пераплятаюцца характэрнейшыя рысы духоўнага аблічча бальшавіка. І зноў жа не бальшавіка наогул, а тых, каго чытач ведае па п'ссе, з кім пісьменнік паспеў пазнаёміць яго па ходу дзеяння. Гэта робіць воблік А.Ф. Мяснікова псіхалагічна верагоднасным, рэальна бачным.
Думаецца, што поспеху драмы «Дні нараджэння» ў немалой ступені спрыяла і майстэрская, аб'ектыўная абмалёўка прадстаўнікоў контр-рэвалюцыйнага лагера. Пісьменнік адмовіўся ад прыёмаў шаржыравання, акарыкатурвання, нярэдкіх у той час пры ўвасабленні вобразаў адмоўных персанажаў. I камісар Часовага ўрада Калатухін, і генерал Балуеў, і палкоўнік Грыбаў паказаны натурамі валявымі, моцнымі, небяспечнымі. Сутычка менавіта з такімі людзьмі магла надаць канфлікту патрэбную напружанасць і вастрыню.
Калатухін. Але мяне вось тут (бярэцца за горла) трымае Савет, бальшавікі!. Армія, многія армейскія і палкавыя камітэты супраць пасылкі войск. Толькі што выйшла рабочая дэпутацыя, якая паставіла ультыматум, пагражае ўзяцца за зброю… Мы сядзім на парахавой бочцы, якая гатова выбухнуць ад першай запалкі!
Грыбаў. Яна выбухне, калі вы будзеце міндальнічаць! Калі вы будзеце – у такі момант! – таптацца на месцы, разважаць, дрыжаць!
Калатухін. Я прашу, капітан, абдумана выбіраць словы! Хто дрыжыць, каго вы папракаеце ў трусасці?!. Толькі ваша становішча пасланца з Масквы стрымлівае мяне ад таго, каб адказаць вам на абразу як належыць!. Дрыжаць!. Палезці на ражон, загубіць бязглузда ўсё адразу – гонар не вялікі!
Грыбаў. Але, міндальнічаць, сядзець ды чакаць, налі Масква задыхаецца, у агоніі, – што гэта?! Як гэта назваць?!
Калатухін. Яшчэ раз прашу – кіньце свае абразлівыя нападкі! Нас лёс Масквы трывожыць не менш, чым вас! Увесь наш непакой к таму, каб выбраць правільную тактыку!
Г р ы б а ў. Тактыка цяпер можа быць толькі адна. Тактыка палкоўніка Рабцава! Тактыка сілы і дзеяння! Вырваць бальшавікоў з масы ды – к сценцы! Пачкамі! Астатніх прымусіць падпарадкоўвацца сіле! [8, с. 239]
Такім чынам, на фоне тагачаснай беларускай драматычнай «гістарыяграфіі» (П. Глебка «Святло з Усходу», П. Васілеўскі «Год дзевяцьсот семнаццаты», А. Маўзон «У бітве вялікай» і інш.) драма «Дні нараджэння» не гублялася, а, наадварот, многімі рысамі выгадна вылучалася.
Чацвёртая п'еса I. Мележа «У новым доме» па розных прычынах не трапіла на сцэну. I не трапіла, прынамсі, не з-за сваёй мастацкай недасканаласці, калі не лічыць даволі ўдалай спробы Краснапольскага народнага тэатра, спектакль якога паказваўся і па рэспубліканскім тэлебачанні. Датуецца яна 1957, 1960 гадамі.
Якраз у гэты час драматург памячае ў сваім дзённіку:
«Ва ўсіх маіх п'есах:
а) даваць думкі, уснаміны сцэнкамі. Псіхалогію знутры.
б) можа быць – публіцыстыку. Дыскусіяй»[9, с. 393].
Недарэмна ж Д. Бугаёў даводзіць, што гэта «самая арыгінальная п'еса Івана Мележа» [1, с. 102]. Хутчэй за ўсё п'еса не выклікала «пастановачнага энтузіязму» рэжысёраў з-за сваёй сюжэтна-кампазіцыйнай ускладненасці, якая пры перакладзе твора на мову сцэны прывяла б да пэўных цяжкасцей. Да таго ж не трэба забываць, што ў калізійна-канфліктнай структуры драмы розныя сілы слаба палярызаваны, дабро і зло пераплецены ў ёй вязьмом усё-такі спантанным, хоць і не хаатычным.
Пэўную складанасць уяўляе само жанравае вызначэнне твора. Пісьменнік, напрыклад, лічыць яго драматычнай аповесцю. Ёсць пэўныя падставы і для такога вызначэння, аднак відавочна (сэнсава-змястоўныя параметры п'есы пацвярджаюць гэта), што перад намі – сямейна-бытавая драма, у якой, гаворачы словамі I. Мележа, «аўтар, крытык, даверлівы і недаверлівы гледачы разважаюць і спрачаюцца аб сям'і, каханні, аб справе і абавязках чалавека». У самым пачатку п'есы, аўтар, паставіўшы і адразу ж абвергнуўшы тэзіс аб тым, што жыццё сям'і вывучана і ўсебакова даследавана, заклікае гледачоў да роздуму аб сумленнасці, аб шчасці і аб праве на каханне.
Аўтар. Я часам бачыў вас. (У залу, шчыра.) Жыццё сям'і – не тайны атама і не далеч космасу. Тут ледзь не ўсё даследавана. Столькі од і трагедый уславілі і аплакалі сям'ю, сямейнае шчасце. Вялікія і малыя, далёкія і блізкія, песняры і прамоўцы! Кожная ўсмешка, кожны ўздых шчасліўцаў і няшчасных тысячы разоў апісаны, перапісаны. Ці варта чапаць даўнасць, у якой так лёгка пайсці пратаптанай сцежкай! Ці варта чапаць яе, калі цераз усю планету нашу скрозь дзьмуць шырокія, магутныя вятры самай неспакойнай і самай цудоўнай эпохі! [8, с. 265]
У яго няма гатовых адказаў на няпростыя пытанні сямейных узаемаадносін і наогул – паміж мужчынай і жанчынай. Для яго бясспрэчны толькі дзве ісціны. Першая: сям'я, якая трымаецца не на ўзаем-ным каханні, – амаральная. Другая: за памылкі бацькоў дзеці не павінны расплачвацца сіроцтвам. Аўтар поўнасцю салідарызуецца са словамі старога рабочага Дудко: «I было б от добра, каб у новых дамах і наогул у такім новым, прыгожым горадзе людзі сумленныя ўсе, культурныя і жылі добра, справядліва» [8, с. 268]. Сапраўды, было б добра. Але як гэтага дасягнуць?
Пытанне, як кажуць, засталося адкрытым. Ну што мог раіць аўтар Быліцкаму, які, горача пакахаўшы Ольгу, парывае з уласнай сям'ёй, робіць бязбацькавічам любімага сына Валодзьку? Асудзіць яго? Пахваліць? Або як аднесціся да рашэння былой жонкі Быліцкага Любы, якая ў рэшце рэшт таксама пакахала харошага чалавека Галіна, але адмаўляецца ад асабістага шчасця дзеля Валодзькі? Дзеля спакою жонкі Галіна, шчасця яго дзяцей?
У п’есе шмат дыскусій, спрэчак, якія вядуць паміж сабой не толькі героі, але і выведзеныя на сцэну аўтар, крытык, памочнік рэжысёра, гледачы. Працягваецца размова, пачатая ў апавяданні «Спатканне за горадам». Адзін з герояў гаворыць: «Сям'я – не глупства, гэта ж нашы пакуты і радасці, наша жыццё… Паспрабуем, як можам, разабрацца самі ў тым, што блытае, нявечыць яшчэ жыццё людзей… Пісьменнік рэзка асуджае эгаізм, мяшчанства, беспрынцыпнасць, паказвае, што фундамент трывалай сям'і – гэта пачуццё абавязку, самадысцыпліна, усебаковае і гарманічнае развіццё асобы» [8, с. 269].
У Мележа, на думку ўсіх, хто яго ведаў, было прыроджанае пачуццё справядлівасці, і ў гэтым ён быў надзвычай паслядоўны.
Крытыка лічыць, што п'еса «У новым доме» – лепшая ў драматургічнай спадчыне I. Мележа. Яна чакае свайго сцэнічнага ўвасаблення, чакае майстроў тэатральнага мастацтва, якія былі б упоравень драматургу.
Не трэба ханжаства, даводзіць аўтар. Патрэбна толькі не даваць волю эгаістычным, спажывецка-фізіялагічным прыхамацям. Адказнасць і яшчэ раз адказнасць, калі ад вашага рашэння залежыць будучыня, шчасце іншых. Узаемаадносіны паміж мужчынай і жанчынай у прыватнасці і сямейныя ўзаемадачыненні наогул – стануць і разумнымі і справядлівымі, калі яны будуць абумоўлены больш высокім узроўнем эмацыянальнай культуры чалавека. А пакуль што аўтар добра ўсведамляе дыстанцыю паміж ідэалам і рэальнасцю, таму ад драмы мякка, але вельмі адчувальна павявае гаркаватай скрухай.
Да згаданых вышэй высноў пісьменнік прыводзіць спакваля, аб'ектывізавана. Гэтыя высновы «працярэбліваюць» сабе шлях праз мноства асабістых пазіцый, праз складаныя жыццёвыя перыпетыі, увогуле – праз шматпланавую структуру твора. Рэтраспектыўны план, дыскутаванне аб праблемах маралі і сям'і на розных узроўнях падрыхтаванасці, зацікаўленасці і разумення – усё скіроўваецца пісьменнікам да вяршынь ісціны. I не яго толькі віна, што яны засталіся ў прынцыпе няскоранымі. На стромы ў адзінотку не ўзбіраюцца – патрэбна звязка падрыхтаваных аднадумцаў.