3 канца XVI ст. нацыянальна-культурны рух Беларусі ўзначальваецца і апякуецца пераважна брацтвамі. Аднак брацтвы не змаглі належным чынам процістаяць дэнацыяналізацыі, бо не атрымалі рашучай падтрымкі з боку магнатаў і шляхты. Поспехі феадальна-каталіцкай рэакцыі ў справе падаўлення нацыянальнай беларускай культуры, ва ўсякім выпадку на яе афіцыйным узроўні, тлумачыліся перш за ўсё здрадай мясцовых феадалаў нацыянальна-культурнаму руху. Здрадзіўшы яму, беларускія феадалы развязалі рукі ваяўнічаму каталіцызму, контррэфармацыі, сталі актыўнымі праваднікамі і ўдзольнікамі антыттатрыятычнай, дэнацыяналізатарскай палітыкі.
Некаторыя праваслаўныя царкоўныя дзеячы, феадалы занялі катэгарычна-непрымірымую пазіцыю ў адносінах да заходняй навукі, філасофіі, культуры, абгрунтоўваючы яе неабходнасцю барацьбы з каталіцызмам, пратэстантызмам, ерасямі, абуджаючы і зацвярджаючы ў грамадстве непрыязнасць, а часам і адкрытую варожасць да ўсяголацінскага. Між тым у праваслаўным асяроддзі, асабліва ў другой па-лове XVI ст., расце апазіцыя палітыцы ізаляцыянізму, узрастае імкненне наладзіць дыялог з заходняй гуманістычнай культурай. Гэтая тэндэнцыя ўзмацняецца з утварэннем Астрожскай школы, асветніцкага гуртка пры Кіева-Пячэрскай лаўры, узнікненнем брацкіх школ. Сур'ёзным прарывам культурнай блакады з'явілася арганізацыя Кіева-Магілянскай акадэміі, якая адыграла вялікую ролю ў развіцці айчыннай культуры, філасофскай і грамадска-палітычнай думкі XVII—XVIII стст.
Штучная ліквідацыя са сферы культуры пануючага класа беларускай мовы вельмі адмоўна паўплывала на далейшае духоўнае жыццё Беларусі, істотна замарудзіла развіццё нацыянальнай самасвядомасці. Сапраўдным захавальнікам беларускай культуры стаўся народ, які ва ўмовах шматвяковай сацыяльнай эксплуатацыі і нацыянальнага прыгнёту змог зберагчы родную мову, стварыць на яе аснове ўласныя духоўныя каштоўнасці.
2. С. Будны як грамадска- палітычны дзеяч і асоба
2.1 Жыццёвы шлях С. Буднага
Першая гістарычная згадка пра Сымона Буднага — кароткі запіс у метрыцы Кракаўскага універсітэта за 19 кастрычніка 1544 г. наступнага зместу: «Сымон Будны з дыяцэзіі Плоцкай заплаціў за навучанне адзін грош». 1
Высокі навуковы ўзровень падрыхтоўкі Буднага, грун-тоўнае веданне старажытных моў — лаціны, грэцкай, іўрыта — дазваляюць меркаваць, што ён сапраўды меў універсітэцкую адукацыю, а сціслы запіс у метрыцы Кракаўскага універсітэта мае непасрэднае дачыненне акурат да яго. Апрача таго, шырокая дасведчанасць Буднага ўжо ў юнацкія гады ў багаслоўскіх навуках дае ўсе падставы гаварыць, што ён верагодна скончыў тэалагічны факультэт.
Згаданы запіс надзвычай каштоўны. На сёння ён фактычна адзіны дакумент, які дае магчымасць вызначыць прыблізны год нараджэння асветніка. Калі зыходзіць з таго, што юнаку ў час паступлення ва універсітэт было блізу 14 год — звычайны ўзрост для пачаткоўцаў, то няцяжка падлічыць, што Будны нарадзіўся прыклад-а у 1530 г. Але дзе ён нарадзіўся — загадка. Розных версій і меркаванняў адносна месца нараджэння і этычнай прынадлежнасці асветніка шмат. Так, асобныя вучоныя, абапіраючыся на запіс у метрыцы Кракаўскага універсітэта, лічаць, што Будны нарадзіўся ў мястэчку Буда на Мазовіі. Але ж у Беларусі і зараз існуе каля 10 вёсак з такой назвай.
Як аргумент у абарону польскага паходжання Буднага асобныя вучоныя прыводзяць факт напісання сваіх твораў на польскай мове. Але ж усім вядомы полілінгвізм еўрапейскіх пісьменікаў 16ст. Яшчэ адзін козыр у руках прыхільнікаў польскага паходжання - яго неаднаразовыя выказванні, тыпу "мы, палякі"("Аб асноўных артыкулах хрысціянскай веры"). Але кніга выдавалася ў час, калі ўжо была прынята Люблінская унія і многія пачалі называць сябе палякамі.
На карысць жа беларускага паходжання паказваюць наступныя акалічнасці:па-першае, ён вельмі дрэнна ведаў Польшчу, усё жыццё пражыў у ВКЛ, выязджаючы ў Польшчу зрэдку; па-другое, свае першыя кнігі "Катэхізіс" і "Апраўданне грэшнага чалавека перад богам" Будны напісаў на беларускай мове. Нявысветленым застаецца пытанне пра месца атрымання пачатковай адукацыі. Пытанні пра месца нараджэння асветніка і яго этычнае паходжанне застаюцца пакуль адкрытымі. Дакладна ж тое, што жыў Будны ў ВКЛ і пісаў свае творы на вытанчанай старабеларускай мове. Таму, бясспрэчна, яго творчасць належыць беларускаму народу. Будны пісаў і на польскай і на лаціне, што дае падставы гаварыць пра яго вялікі ўклад у развіццё ўсёй еўрапейскай культуры.
У другой палове XVI ст.— час найбольш папружанай дзейнасці Буднага — з кожным годам узмацняўся феадальна-прыгонніцкі прыгнёт. Пасля заключэння Люблінскай уніі (1569), якая ўмацавала саюз польскіх і беларускіх феадалаў, асноўным ворагам нацыянальна-вы-зваленчагаруху на Беларусі стала каталіцкая царква на чале з езуітамі. Каталіцкая царква зацвярджала і асвя-чала запрыгоненне сялянскіх мас, яна насаджала рэлігійную нецярплівасць, тармазіла развіццё беларускай культуры, рыхтавала захоппіцкія паходы на Усход.
Лютэранская і кальвінісцкая цэрквы спрабавалі захапіць кіраванне ў гарадах і ўмацаваць у іх панаванне заможнай вярхушкі, падаўляючы супраціўленне гарадской беднаты. Прыхільнікі Рэфармацыі на Захадзе паспелі ўжо ў першай палове XVI ст. патапіць у крыві сялянскія паўстанні і выступленні гарадскіх нізоў. Ад такіх праціў-нікаў рымскага папы можна было чакаць таго ж і на Усходзе.
Асноўны вывад Буднага аб неабходнасці расхістаць асновы папуючых цэркваў сустрэў не толькі супраціўленне ў асяроддзі рэлігійных артадоксаў, але і неразуменне радыкальна настроеных праціўнікаў прыгонніцтва. Католікі папракалі рэфарматараў у патуранні такім «вылюд-кам», як Будны, самі ж рэфарматары клеймавалі вучэнне Буднага, адракаліся ад яго, як ад ерэтыка.
Барацьба з царквою, у якую ўступіў Будны, патрабавала ў гэтых умовах асаблівай вытрымкі і тактыкі. Будны быў выдатным прамоўцам (яго прамовы, на жаль, амаль не захаваліся) і пісьменнкам, шэраг твораў якога быў знішчан і да нас не дайшоў. Нарэшце, ён жыў у краіне, дзе кнігадрукаванне натыкалася на вялікія цяжкасці, яно магло ажыццяўляцца толькі пры дапамозе багатых буйных феадалаў у іх маёнтках. Менавіта гэтыя асаблівасці развіцця друкарскай справы па Беларусі ў XVI ст. выклікаюць да цяперашняга часу спрэчкі. Гэта датычыць таксама і пісьменніцкай дзейнасці Буднага.
На нашу думку, значэнне кніжнай справы на Беларусі ў XVI ст., распаўсюджанне друкаванага слова незалежалі ні ад месцазнаходжання друкарняў, ні ад мовы выданняў. Уплыў кнігі таго часу трэба былоб ацаніць у першую чаргу па яе зместу. Калі разглядаць выданні XVI ст. па колькасці выпушчаных экземпляраў на асобных мовах або па месцу іх выхаду ў свет, не ўлічваючы, хто быў гаспадаром друкарскага двара, хто ўкладваў сродкі ў выданні і якія аўтары друкаваліся, то карціна распаўсю-джання і ўздзеяння друкаванага слова будзе не зусім дакладнай.
3 сярэдзіны XVI ст. стала з'яўляцца ўсё больш кніг на лацінскай і польскай мовах, прычым езуіты разгарнулі актыўную прапагандысцкую дзейнасць, выдаючы кнігі і брашуры на любых зразумелых насельніцтву мовах.
Сымон Будны знаёміўся з мноствам кніг, што з'яўляліся ў той час у Рэчы Паспалітай і за яе межамі. Асаблівую ўвагу ён звяртаў на працы выдатных мысліцеляў, якія трактавалі важныя пытанні: пражскія кнігі Скарыны, Эразма Ратэрдамскага, С. Кастальёна, Ф. Готмана, кракаўскае выданне А. Ф.-Маджэўскага. Будны лічыў, што кнігі трэба адрозніваць не па мове, не па месцу выдання, а па зместу. Кніга — гэта носьбіт думкі, а для думак межаў няма. 3 любой кнігі можна тое-сёе узяць, але пе кожны аўтар шчыры, не кожны дабіваецца ісціны. У гэтым Будны спрабаваў пераканаць сваіх паплечнікаў і аднадумцаў, даказваючы, шго папская інкві-зіцыя забараняла навуковыя кнігі, спальвала на кастрах лепшыя творы філосафаў і даследчыкаў прыроды неза-лежна ад таго, на якой мове і дзе яны з'явіліся. У лік за-бароненых трапілі і ўсе творы самога Буднага.
Тое, што ў Беларусі XVI ст. сталі вельмі папулярнымі кнігі, насычаныя прагрэсіўпымі грамадскімі ідэямі, было абумоўлена гістарычнай рэчаіснасцю, абстаноўкай, што складалася на працягу многіх год. У барацьбе за вызваленне з-пад ярма крыжаносцаў яшчэ ў XV ст. і ад турэцка-татарскага нашэсця ў XVI ст. згуртаваліся патрыятычныя сілы беларусаў, украінцаў, рускіх, палякаў, літоўцаў. Радыкальныя рэлігійныя вучэнні, якія пераходзілі ў вальнадумства, аб'ядналі ў Бсларусі мясцовых мысліцеляў — змагароў за прагрэс з дзеячамі з Італіі, Францыі, Германіі, якія ўцяклі ад праследаванняў інквізіцыі. У Беларусі поруч ішлі бсларускія, польскія, рускія, нямецкія, італьянскія і іншыя змагары за вызваленне ад царкоўных догматаў, ад прыгнёту феадалаў.