У апавяданн "Бель" немалады рабочы Дан ла шукае дарогу абяцаную светлую будучыню на гэтым шляху сустракае "свядомую" работн цу завода Ганну Матузову. Закаха шыся, захоплены новым поглядам на жыццё, Дан ла пак дае сям'ю, але не забаве высвятляецца, што яго ахвяра была марнай у Ганны жо ншае захапленне. Даведа шыся пра гэта, Дан ла бяздумна крочыць у цемру з мовай ночы замярзае заве .
Безумо на, нельга разглядаць Ганн н учынак па-за той атмасферай, якая панавала першыя паслярэвалюцыйныя гады: тады " асяроддз нтэл генцы распа сюдз л ся рознага роду лявацк я, н г л стычныя, ультрарэвалюцыйныя тэоры сям' , шлюбу, свабоднага кахання, розныя погляды на выхаванне дзяцей г. д," [1, с. 11]. По нае хрысц янскага разумення свету сэрца Дан лы натыкаецца на вонкава лаг чныя, а пасутнасц разбуральныя погляды Ганны Зм тров ча, што нам нуюцца як "бель". Тут мы з даследчыкам не можам пагадз цца. Чалавек хрысц янскага светаразумення не дазвол ць сабе нават падумаць пра ншую жанчыну, бо гэта грэх пралюбадзейства. Даследчык, як гэта п са не разумее сам сэнсу паняцця "хрысц янскае светаразуменне".
Яна, "бель", блытае спрадвечныя маральныя арыенц ры, замятае прав льны шлях: "Бель гэта... сярэдз тож бель, бо ружовае зн кла. Н чога няма адна бель... А мо гэта не дарога?" [3, с. 166]. Апошняе пытанне для сучасн ка гучыць як рытарычнае. Дан лу, як у час зав рух , засляп ла гэтая безвын ковая, безнадзейная любо да Ганны. Ён н чога не бачыць перад сабой, забывае пра сям'ю. На нашу думку гэты с мвал чны вобраз "бель" у творы мае адмо нае значэнне.
Кал Дан ла тольк пачынае разумець законы разв цця новага ладу, то дасведчанай, адукаванай Ганны жо ёсць уя ленне пра дзеянне вял кага рэвалюцыйнага механ зма: "За важы каля сябе ржу якую прэч! Бачыць, што якая часц на машыны сапсулася, зам нае тольк прэч яе..." [3, с. 137]. У гэтых словах адлюстравана нежаночая дэструкты насць, адма ленне гало ных жаночых якасця м ласэрнасц шкадавання, на змену як м прыходз ць бездухо насць.
Разуменне нутранага жыцця Ганны таксама нежаночае. Душа гэта "посуд", абы ён бы , "а чаго нал ць стане..." [3, с. 147]. М. Зарэцк не мог не ведаць, што, паводле хрысц янскага светабачання, чалавек носьб т усёабдымнай Божай любов , кал сэрцы зн кае Бог (любо ), то м пасяляецца д'ябал. Напэ на, каб падкрэсл ць нябоскае паходжанне "савецкай любов ", а тар укла у вусны Ганны менав та слова з шырок м значэннем (любо , а не каханне) у маналогу, звернутым да Дан лы: "Люблю... Трэба прасцей на рэчы глядзець... Ну, можа, упадабалася табе трох ... як жанчына... Хочаш мяне... Навошта выдумваць яшчэ нешта надзвычайнае, вял кае, страшное... Час ужо знаць, што такое любо ..." [3, с. 147]. Натуральнае для а тара-гуман ста адз нства паняцця "жанчына" - "любо " "душа" парушанае. Жанчына са спустошанай душой, без любов "дз ная", "страшная", "незразумелая". Менав та так Дан ла спрымае Ганну. Яна паказана па-за домам, па-за сям'ёй, не традыцыйнай жаночай сферы займае чужую мужчынскую н шу сацыяльнай структуры.
Вобраз Ганны Матузовай, як большасць жаночых вобраза у прозе М хася Зарэцкага траг чны. Жанчына ста ць на шляху да адз ноты, бо не мае душэ най прывязанасц , яе барацьба за вольны свет перарасла барацьбу з сабой. У перспектыве лёс Ганны бачыцца так м, як у Марыны Гарновай, гало най гера н апавядання "Кветка пажо клая", бо расплата за памылк коштам чалавечага жыцця рана ц позна абавязкова наступае.
Каб праанал заваць вобраз Ганны у гэтым творы, то патрэбна яшчэ разгледз ць яшчэ адз н твор М. Зарэцкага "Кветка пажо клая".
"Кветка пажо клая". Гэты твор ста канцэнтрацыяй таго, што было нап сана дагэтуль, крокам да новага.
Чалавечыя аднос ны 1920 - 1930-я гг. нагадвал ваенныя часы, бо кожнага прыгнечвала невядомасць: хто застанецца стра за тра, а каго спасц гне смерць, хто будзе знагароджаны, а хто пакараны. Атмасфера рэпрэс й вымушае Марыну Гарнову раб ць антычалавечыя чынк , як я здаюцца прав льным , пакуль не тычацца кагосьц з бл зк х людзей, тых, з к м чалавек звязаны любо ю.
Змест "Кветк пажо клай" глыбок . Дачка памешчыка Марына Гарнова юнацтве паспрабавала парваць са сва м класам, са сва м асяроддзем. яе спроба здзейсн лася. Спярша Марына была эсэркай, а потым яна верай пра дай служыла савецкай уладзе. "Працавала надзвычайнай кам с , займала важную пасаду, добра працавала, была вядома с м тутэйшым "контрам" як спрытная чэк стка з п льным вокам сталёвай цвёрдасцю" [3, с. 253]. У сваёй працы Гарнова, не за важы шы гэтага, перайшла мяжу дапушчальнага. Яна стала ахвярай дэ рэвалюцыйнай бязл таснасц , жорсткасц , забылася пра м ласэрнасць. Гарнова парушыла маральныя прынцыпы жыцця, жыццё ей адпомсц ла. Пачалося гэта парушэнне не тады, кал яна на закл к бацько вярнуцца дадому адказала л стом: "Не л чыце мяне вашай дачкой". I зраб ла гэта лёгка, з усмешкай, "гэта была н бы забава маленькая" [3, с. 268].
Не, усё пачалося тады, кал Марына не працягнула рук брату, як прас паратунку, бо яму пагража арышт, як прысяга , што кал сястра дапаможа збегчы за мяжу, ён не будзе болей выступаць супраць савецкай улады, займацца варожай дзейнасцю. На гэты крык душы спалоханага чалавека "спрытная чэк стка з сталёвай цвёрдасцю" не адгукнулася. Не адгукнулася таму, што бязл тасная барацьба вытруц ла з яе душы дабрыню м ласэрнасць. Яна ласнаручна падп сала смяротны прысуд брату.
Аддамо належнае шчырасц Гарновай. Яна адкрыта прызналася, што магла дапамагчы, магла даць паратунак, але не зраб ла гэтага, бо перад ёй бы родны брат: "А той час н кога я не л чыла так м ворагам , як сваю радню..." [3, с. 268].
Пасля таго як прысуд бы выкананы, Гарнова атрымала ад бацьк жахл вага зместу "п сульку": "3 гэтага часу будзь ты праклята. Няхай табе жыццё будзе горкаю доляй. Бацькава пракляцце спасц гне цябе на тва м ганебным шляху" [3, с. 266].
Гарнова не здолела вынесц цяжару не бацькавага праклёну, а цяжару ласнага сумлення. Яна нутрана зламалася, страц ла ц кавасць да жыцця, сум, пустата страх пасял л ся яе душы.
Перад нам сапра дная трагедыя чалавека, як фактычна прызнаецца непапра ных памылках. Моцная воляй, загартаваная барацьбе Марына спрабуе яшчэ чапляцца за жыццё. Даследчык М хась Мушыск за важы такую дэталь: гера ня ладко ваецца на працу дз цячы дом, спадзеючыся, што бл зкасць да бязв нных дз цячых душ дапаможа ёй забыцца пра траг зм м нулага, знайсц сябе. Спадзявалася былая чэк стка знайсц душэ нае заспакаенне каханн . Але дарэмна, для кахання таксама патрэбны дабрыня, здольнасць да суперажывання, м ласэрнасць, чаго душы Гарновай не засталося.
Выродл вая, узрошчаная фанатычным перакананням чалавечая воля падстава для шматл к х духо ных трагедый, глеба, на якой узрастаюць найгоршыя чынк жо кнуць найлепшыя кветк чалавечых памкнення . Вакол нашай гера н сц скаецца вязьмо ласных памылак. Яна прынесла ахвяру сама стала ахвярай: эстафета ахвяравання эфемернаму дэалу прыводз ць нтэл гентку Гарнову да свядомага самазабойства. Яна г не пад колам цягн ка. М. Мушынск пара но вае цягн к з с мвалам сталёвай, машын заванай с лы, што нястрымна мчыць наперад, ад якой г не гало ная гера ня.
Вобраз Марыны вызначальны тым, што праз смерць гера н станов цца зразумелым кошт той светлай будучын , у якую яе закл кал верыць.
Зно гучыць маты любов . Няхай яна называецца тут "слабасцю", "л пучым путам ", "атрутным павучыннем", "хмелем", "прыгожаю, але грузкай, дрыгвянай багнай" [3, с. 265], але гэта прычына, што вымагае ад Марыны Гарновай ачышчэння, вяртае жанчыну страчаную с стэму каардыната .
М хась Зарэцк , плоцячы дан ну часу, быццам бы вык ро ва у ф нале апавядання на "прав льны" шлях, адваротны зместу твора: "Кветка пажо клая. I таму адляцела, адпала ад дрэва жыцця, звол ла месца здароваму, свежаму. I нямала было так х кветак, што прыцягнул ся к сонцу Кастрычн ка, што закрасавал м цветам жывым, пышна-дзейным. Але глыбока расл атрутна-гн лую глебу, набраклую лёкам смяртэльным. не вытрымал палкага сонца. Пажо кл ..." [3, с. 285].
Тым не менш у гэтых некальк х словах маецца падтэкст. Звернемся да сло "урасл атрутна-гн лую глебу, набраклую лёкам смяртэльным". Яны перагукваюцца з ф нальнай фразай апавядання "На маладое": Марылька "пан кла без пары, як кветка дрэнным, атрутным паветры" [3, с. 196].
Увогуле жо самой назве а тар як бы паведамляе нам пра тое, аб чым будзе твор. Кветка пажо клая гэта тая, якая жо не жыве, якая жо амаль памерла, ёй тольк застаецца снаваць, падпарадко вацца прыроде чакаць свайго канца, або якая вогуле "згуб ла сваё месца жыцц " [3, с. 284]. Так паказана Марына Гарнова. Яна проста снуе. канцы твора пам рае. так х "кветак пажо клых" вельм шмат ва сёй творчасц п сьменн ка. Так да вобраза пажо клай кветк М. Зарэцк звяртаецца так х творах як "На маладое", "Бель", "Кветка пажо клая".
Лаг чным працягам нтэнс ных пошука п сьменн ка гал не жанравай формы стала аповесць "Голы звер". Аповесць займае давол прыкметнае месца творчасц М. Зарэцкага. Гэта змясто ны, вострапраблемны твор, у цэнтры якога герой адмо нага плана. В ктар Яроцк выступае аповесц як носьб т ф ласоф эга зму. Мног я даследчык твора асуджаюць гало нага героя. Але сэнс твора нельга зводз ць тольк да маральнага асуджэння Яроцкага. Сваю п сьменн цкую вагу М. Зарэцк засяродз апрача вобраза Яроцкага яшчэ на даследаванн грамадска-пс халаг чных умо , як я спараджал падобны тып, на нутраным свеце тых, хто станав ся ахвярай яго злачынных дзеяння .
Сярод ахвяр патрэбна вылучыць вобраз Л дачк гало най гера н твора. Л дачка не належала, вядома, да прагных хц вых, але яна з прычыны малога жыццёвага вопыту, на насц , легкадумнасц таксама аказалася ахвярай цын зму Яроцкага. Трэба сказаць, што заемааднос ны гэтых дзейных асоб не я ляюць асабл вай ц кавасц . Тут няма значных пс халаг чных знаходак, наватарск х паварота тэмы. Перад нам давол распа сюджаны л таратуры сюжэт спакушэння знешне абаяльным, ло к м прайдз светам маладой на най дзя чыны. Л дачка паддалася салодкай атруце лёгкага жыцця. Аднак ёсць у сюжэтнай л н Яроцкага Л дачк момант, на як варта звярнуць увагу. Гэта маты л тасц , тэма спачування чалавеку, як апусц ся на дно жыцця, спазна усю глыб ню маральнага падзення.