Што ж турбуе лірычнага героя, якія тэмы і праблемы ён паднімае і спрабуе вырашаць на кожным з названых (канешне, умоўных) узроўняў быцця? А паколькі яны сінкрэтычна знітаваны, то і методыка аналізу павінна мець шырокі характар, ахопліваючы іх па магчымасці цалкам, бачачы дамінуючы матыў у кантэксце астатніх.
Як ужо сказана вышэй, лірычны герой часта задумваецца над асабістым лёсам. Зрэшты, як і кожны чалавек, толькі боскім талентам абумоўлены большая чуллівасць і далікатнейшая тонкасць одуму паэта. Ён балюча ўспрымае сваю адметнасць ад бальшыні, ад кангламерату “купцоў” (“Лёс”), якім непатрэбна яго бясцэнная душа “на зямным базары”. Гэтыя словы, як і многія іншыя, аўтар атаясамляе толькі фармальна з сабой: яны тычаць кожнага, хто жыве перадусім душой у трохкутніку з цяперашняга, мінулага і будучага, “дзе кожны кут няўтульны і чужаваты” (“У цяперашнім...”). Паэт не стварае штучна сваю самоту. Яе і так хапае. І калі яго лірычны герой выстаўляецца як закінуты ў свет адзіночка (“Завыць ваўком зусім не проста...”), то ён не стараецца такую сітуацыю паглыбіць, пазбягае хваравітага дэкадансу, шукае выйсця. І знаходзіць, прычым не адно: “Пакуль жыву я, / Жыве таксама / На гэтым свеце / Са мною мама” ці: “Радуйся ў жыцці святлу і свету, / Верачы ў паганскую прыкмету: / Дабрыня шукае глыбіні”.
Любоў да жыцця, пяшчотная і моцная, знайшла водгук у многіх радках. Таму і просіць паэт: “Дазвольце затрымацца на зямлі / Мне... /”.
Няглядзячы на тое, што жыццё ў паэта – і “рака чалавечага болю” (“Спакойнае месца...”), і “змаганне з цемраю” (“З вышыні самалета”), нават нягледзячы на існаванне такой абсурднай і бязмежна жахлівай, асабліва для экзістэнцыялістаў, з’явы, як смерць, паэт не верыць, што ўсё скончыцца: “Не хоча паддацца бядзе, / Баіцца, / Што скрозь не паспее, / З палаты ў палату ідзе / Сястрой міласэрнай / Надзея”.
Каханне і любоў паэт праз лірычнага героя хоча данесці не толькі той, якую абагаўляе, нягледзячы на ману, але і да ўсяго вонкавага свету і душы кожнага з людзей. Бо, як прыкмецілі яшчэ ў старажытным Рыме і як адзначае аўтар, пасля кахання “застаецца сум” (“Сум”). Любоў - да продкаў, сяброў, усіх людзей разам і кожнага чалавека ў прыватнасці, радзімы, мастацтва і інш. – ці не галоўны кіт, на якім трымаецца чалавецтва, і ці не аснова творчасці як Р.Барадуліна, так і наогул.
Пашыраючы кантэкст, у якім знаходзіцца “Я” лірычнага героя, наступным маштабам будзе нацыянальны, прычым часта з гістарычным адценнем, якое дапамагае прасачыць лёс беларускай зямлі.
Гэта яскрава адлюстравана ў паэме “Самота паломніцтва”, якая прысвечана слаўнаму сыну нашага народа Францыску Скарыне, пра яго складаны лёс. Але мастацкая вартасць твора была б ніжэйшай, калі б не той факт, што паэма гэта не толькі пра яркую постаць Скарыны, а перш за ўсё – пра лёс генія ў нашым неадназначным свеце. Пры гэтым Р.Барадулін не пакінуў па-за ўвагай і нацыянальны фактар – лёс беларускай зямлі з яе атрыбутамі (культурай, мовай). Гэты фактар у розных сваіх праяўленнях раскрыты ў іншых творах. Кожны з іх передае шчымлівую любоў і шкадаванне сваёй радзімы ў розныя гістарычныя перыяды развіцця, а таксама людзей, якія перажывалі лёс радзімы, якія былі носьбітамі, часцінкамі яе лёсу. Таму храналогія твораў даволі разнастайная: ад часоў Скарыны да савецкіх рэпрэсій і Чарнобыля, - Беларусь і беларусы на сваім вяку нацярпеліся і церпяць дагэтуль. Шукаючы гэтаму прычыну, паэт метафарызуе: “Беларусь, / Цябе акрэсліў лёс, / Як развага на чало набегла, / Русь / Ён без чарнавікоў занес / На скрыжалі / Белую – / Набела!”.
Таму паэт моліцца за Бацькаўшчыну: “Хай свеціцца імя Тваё, Беларусь” (“Малітва наступнасці”), - дзе слова “свеціцца” набывае канатацыю ў сувязі з радыёактыўным выпраменьваннем пасля аварыі на ЧАЭС. “Малітва наступнасці” па сутнасці песімістычны верш. Лірычны герой нібы згаджаецца з лёсам роднай краіны, знаходзячы нават аналогіі ў гучанні слова “радыяцыя” з назвай святога для пашаны продкаў беларусаў.
Ускосным доказам гэтых пачуццяў з’яўляюцца вершы, у якіх Беларусь разглядаецца не востравам у еўрапейскай цывілізацыі, а часткай, канешне, адметнай і арыгінальнай, але не выпадаючай з агульнага кантэксту, асабліва, што тычыцца мастацтва. Доказам таму – дзве глабальныя постаці геніяў беларускай зямлі, абмаляваныя аўтарам у сваіх вершах, - Францыск Скарына (паэма “Самота паломніцтва”) і Марк Шагал (“Сустрэча”, “Марк Шагал”). Абодва яны зрабілі важкі ўнесак у скарбонку сусветнага мастацтва і культуры. У “Сустрэчы” нібы зашыфравана сённяшняе чаканне лірычнага героя прыходу Еўропы (Марка Шагала) у Беларусь (Віцебск). Напрыканцы гучыць усё той жа барадулінскі матыў спадзявання. Гучыць на лацінскай – класічнай еўрапейскай – мове, якая на практыцы ўжо амаль не выкарыстоўваецца. Ці не папярэджанне гэта для беларусаў? Лірычны герой спадзяецца, пакуль жыве, і гэта надзея, мяркуючы па іншых творах, сапраўды будзе паміраць апошняй. Астатні, ўмоўна вызначаны, узровеньм – касмічны – прысутнічае ў кожным з апісаных. Больш таго, прама ці ўскосна да яго звяртаецца паэт ледзь ні ў кожным творы, востра адчуваючы сябе, блізкіх, Бацькаўшчыну, Зямлю складнікамі нечага невымернага, элементамі космасу, часцінкамі боскага сусвету (цыкл трохрадкоўя “Трыпутнік”). І з гэтым адчуваннем прыходзіць разуменне немагчымасці існавання цэлага без часцінак, кожная з іх сама па сабе, цэлы свет, і часцінкі без сусвету з яго непаўторным калейдаскопам быцця.
Усё гэта – ад малога да касмічнага – прасякнута не сухасцю філасофіі, а пачуццямі любові і чалавечнасці, афарбаванымі ў паэтычным колеры Творцы, пачуццямі, з якіх пачынаецца наш бясконцы свет, пачуцямі, якія немагчыма дакладна і поўнасцю апісаць - імі трэба жыць.
1. Р.Барадулін. “Міласэрнасць плахі”, кніга паэзіі. Мінск.: 1992.
2. Р.Барадулін. “Вечалле”, кніга паэзіі. Мінск.: 1980.
3. В.Бечык. “Прад высокаю красою”, літаратурна-крытычныя артыкулы. Мінск.: 1984.
4. У.Гніламёдаў. “Класікі і сучаснікі”, старонкі ўспамінаў. Мінск.: 1987.
5. А.Лойка. “Паэзія і час”, літаратурна-крытычныя артыкулы. Мінск.: 1981.
6. А.Русецкі. “Ісці да чалавека”, літаратурныя партрэты. Мінск.: 1987.
7. “Літаратура і мастацтва”, 2001, № 33, 17 жніўня.
8. “Маладосць”, 1991, № 7.
9. “Роднае слова”, 2004, № 12.
10. “Роднае слова”, 2000, № 4.
11. “Роднае слова”, 2002, № 8.
12. “Полымя”, 1995, № 1.