Працягам «Аповесці мінулых гадоў» быў Кіеўскі летапіс, які складаўся на працягу XII ст. Як помнік пачатку феадальнай раздробленасці ён засведчыў звужэнне гістарычнага кругагляду летапісцаў таго часу, якія сталі выразнікамі мясцовых інтарэсаў і поглядаў, іх увага сканцэнтравана амаль выключна на падзеях, што датычацца Кіева і Кіеўскай зямлі, а сам летапіс месцамі пераходзіць у сямейны дзённік кіеўскага князя. Для беларускага чытача і даследчыка беларускай гісторыі Кіеўскі летапіс цікавы найперш тым, што ў ім захаваўся шэраг арыгінальных і вельмі каштоўных звестак па гісторыі Полацкай зямлі. Некаторыя з іх (запісы пра падзеі 50–60-х гг. XII ст.) асобныя вучоныя лічаць полацкімі і сваім паходжаннем, бачаць у іх фрагменты згубленага Полацкага летапісу. Так, пад 1159 г. у Кіеўскім зводзе змешчана напісанае відавочцам падрабязнае апавяданне пра паўстанне палачан супраць князя Расціслава Глебавіча і вяртанне ў Полацк пасля пяцігадовага выгнання князя Рагвалода Барысавіча.
Апошнім выдатным летапісным помнікам агульнага, старажытнарускага этапу ў гісторыі ўсходніх славян з'яўляецца Галіцка-Валынскі летапіс, які храналагічна працягвае Кіеўскі і ахоплівае перыяд з 1201 да 1292 гг. Гэты летапісны звод дайшоў да нашага часу ў паўднёва-рускім зводзе канца XIII ст. (Іпацьеўскі летапіс) і ў сваю чаргу складаецца з дзвюх асноўных частак – Галіцкага і Валынскага летапісаў. Твор прысвечаны пераважна гісторыі Галіцка-Валынскай Русі, апісанню яе ўнутрыпалітычнага жыцця і міжнародных узаемасувязей, барацьбы з Польшчай і Літвой, з татарамі і ятвягамі і інш. Характэрная асаблівасць Галіцка-Валынскага летапісу – звязаны, прагматычны выклад падзей. Арыгінал першапачаткова быў напісаны без дат у форме суцэльнай гістарычнай аповесці, і толькі пазней тэкст падзялілі на асобныя пагадовыя артыкулы. Найбольш значная і самая цікавая ў літаратурных адносінах першая частка, Галіцкі летапіс. Ён вылучаецца чыста свецкім характарам, высокай культурай і літаратурным майстэрствам гістарычнага апавядання, багаццем вобразна-паэтычнай мовы. Аўтар выказвае павышаную цікавасць да батальных сцэн, да рэалій рыцарскага побыту. Аблюбаваная яго тэма – «бесчисленные рати и великая труды, и частыя войны, и многая крамолы, и частыя восстання, и многие мятежи», на якія так багата было XIII стагоддзе. Галіцкі летапісец – палымяны патрыёт не толькі свайго краю, але і ўсёй Рускай зямлі. З глыбокай скрухай і сардэчным болем расказвае ён пра спусташальнае татара-мангольскае нашэсце на ўсходне-славянскія землі, пра пачатак цяжкага татарскага прыгнёту на Русі. Галоўны герой Галіцкага летапісу – вялікі князь (з 1254 г. – кароль) Даніла Раманавіч Галіцкі (1201–1264), пры якім Галіцка-Валынскае княства дасягнула найбольшай палітычнай магутнасці. Аўтар летапісу як прыхільнік моцнай княжацкай улады бачыў у Даніле ідэальнага князя і паказаў яго як мудрага валадара і тонкага дыпламата, мужнага воіна і выдатнага палкаводца: «бе бо дерз и храбор, от главы и до ногу его не бе в нем порока». Галіцка-Валынскі летапіс захаваў унікальныя звесткі пра надзвычай важны перыяд у палітычнай гісторыі сярэдневяковай Літвы і Беларусі, пра час першапачатковага станаўлення на іх землях новай дзяржавы – Вялікага княства Літоўскага, пра жыццё і дзейнасць яго першых князёў Міндоўга, Войшалка і інш. У складзе Іпацьеўскага гэты летапіс быў добра вядомы і на беларускіх землях. Ён паслужыў літаратурным узорам і непасрэднай крыніцай «Хронікі Вялікага княства Літоўскага і Жамойцкага» і «Хронікі Быхаўца», беларуска-літоўскіх летапісаў XVI ст.
2.4 Хаджэнні
У эпоху Кіеўскай Русі адбывалася станаўленне жанравай сістэмы старажытнарускай літаратуры, яе асноўных літаратурных відаў і форм і бадай ва ўсіх літаратурных жанрах былі напісаны творы, якія сталі ўзорам для ўсходнеславянскіх пісьменнікаў наступных стагоддзяў.
Адносна нешматлікі жанр паломніцкай літаратуры адкрывае «Хаджэнне» ігумена Данііла (пачатак XIIст.). Хаджэнні – гэта апісанні падарожжаў у «святую зямлю», як называлі Палесціну, дзе нарадзіўся, жыў, прапаведаваў, прыняў пакутніцкую смерць і ўваскрэс богачалавек Ісус Хрыстос. Пабачыць святыя месцы было для многіх веруючых найвышэйшай марай жыцця, а сустрэча са святым горадам Ерусалімам выклікала ў іх глыбокае душэўнае ўзрушэнне. Вельмі цікаўны і назіральны Данііл, які прабыў у Палесціне шаснаццаць месяцаў, імкнуўся перадаць чытачам свае багатыя ўражанні ад гэтага незвычайнага падарожжа. Зразумела, што для хрысціянскага манаха-пілігрыма найбольшую цікавасць уяўлялі хрысціянскія святыні, памятныя месцы, рэчы, архітэктурныя і іншыя помнікі, так ці інакш звязаныя з біблейскай гісторыяй і біблейскімі героямі. Апісваючы святыя месцы, Данііл падаў таксама нямала розных звестак па гісторыі культуры і геаграфіі Блізкага Усходу, таму яго «Хаджэнне» і сёння мае значную пазнавальную каштоўнасць.
2.5 «Слова пра паход Ігаравы»
Інтэнсіўнасць і высокі ўзровень развіцця зусім яшчэ маладой у XI–XIIст. літаратуры ўсходніх славян абумовілі з'яўленне літаратурных твораў нетрадыцыйных жанраў, надзвычай арыгінальных і самабытных. Дзесьці ў 1185–1187 гг., верагодней за ўсё ў Кіеве, узнік твор, які стаў найвышэйшым дасягненнем старажытнарускай літаратуры, шэдэўрам сусветнай паэзіі эпохі Сярэднявечча – «Слова пра паход Ігаравы» («Слово о полку Игореве»).
Час, калі жыў невядомы аўтар гэтага помніка, быў вельмі складаным у гісторыі ўсходніх славян. Працэс палітычнага драблення і дэцэнтралізацыі Русі ўсё больш пашыраўся і паглыбляўся. Настойлівая барацьба феадалаў за вузкамясцовыя інтарэсы, бесперапынныя княжацкія сваркі, своекарыслівасць, ігнараванне агульных інтарэсаў сталі звычайнай з'явай і нормай унутрыпалітычнага жыцця таго часу. Раздробленая на шматлікія землі-княствы Кіеўская дзяржава страціла сваю былую магутнасць. Карыстаючыся аслабленнем Русі, у другой палове XII ст. сталі больш смела і часта нападаць на усходнеславянскія землі полаўцы і іншыя варварскія плямёны стэпавых качэўнікаў. Пры адсутнасці ваенна-палітычнага адзінства ўсходніх славян іх барацьба з варварамі была доўгай, знясільваючай і не заўсёды паспяховай. Апавяданне пра адзін няўдалы паход старажытнарускіх князёў на полаўцаў і пакладзена ў аснову «Слова пра паход Ігаравы».