Гаворка ідзе аб трагічным лёсе той часткі нацыянальнай інтэлігенцыі, якая акупацыйны рэжым не прымала, але ў спадзяванні атрымаць незалежнасць Беларусі ішла на супрацоўніцтва з захопнікамі. Гэтыя людзі апынуліся паміж двух агнёў: ім не давяралі акупанты і супраць іх змагаліся партызаны і падпольшчыкі. I такіх людзей, аказваецца, было нямала. Калі над Мурашкам навісла пагроза арышту і партызанскае кіраўніцтва дапамагло яму перабрацца ў кастрычніку 1943 г. у Лагойскі раён, пісьменнік вывез з сабою і рукапісы. Але яны неўзабаве былі выкрадзены нядобразычліўцамі, якія намераваліся абвінаваціць мужнага падпольшчыка ў супрацоўніцтве з акупантамі і іх памагатымі. Архіў быў перапраўлены за лінію фронта, у партызанскі штаб, затым ён трапіў у Саюз пісьменнікаў. Доўгі час рукапісныя матэрыялы знаходзіліся фактычна пад неафіцыйнай забаронай. Яно і зразумела, калі прыняць пад увагу змест і ідэйную скіраванасць раманаў «Таварышы» і «Наўсуперак лёсу». Служба ідэалагічнага кантролю, якая і ў часе вайны праяўляла павышаную пільнасць, не магла ўхваліць гэтыя творы. На стрыманыя адносіны афіцыйных улад да спадчыны Р. Мурашкі ўплывала і адсутнасць дакладных дадзеных, як пісьменнік загінуў.
Творы Р. Мурашкі перыяду акупацыі прынцыпова адрозніваюцца ад тых апавяданняў, аповесцяў, раманаў 30-х гадоў, што з'яўляліся пад пільным кантролем афіцыйных інстанцый.
Так, раман «Таварышы» займае своеасаблівае месца ў беларускай літаратуры. Ён сведчыць, у якім плённым кірунку магло б развівацца беларускае прыгожае пісьменства, калі б мастакі слова не адчувалі на сябе такога няспыннага ўціску камуністычнай ідэалогіі, калі б яны мелі магчымасць свабодна выяўляць асабістыя погляды і пераконанні. Раман аказаўся шмат у чым нечаканым для тых, хто ведаў Мурашку як аўтара твораў даваеннай пары. У новым рамане пісьменнік праявіў сапраўдную мужнасць, адважыўся на перагляд многіх ранейшых маральных, светапоглядных, эстэтычных прынцыпаў.
Вядома, працэс перагляду ішоў пакутліва, бо пісьменніку, які звыш пятнаццаці гадоў працаваў у літаратуры, меў надзейную падтрымку афіцыйных улад, у псіхалагічным плане не проста было развітвацца са сваімі ілюзіямі і ўяўленнямі, якія яшчэ ўчора здаваліся такімі трывалымі. Але развітанне змусіла быць непазбежным. Яго абумовілі трагічныя падзеі пачатку вайны, разбурэнне шматлікіх міфаў, створаных афіцыйнай прапагандай. Прынцыповае адрозненне новага твора ад папярэдніх у тым, што яго аўтар адмовіўся ад нястрымнага ўслаўлення савецкай палітычнай сістэмы, ад бяздумнай падтрымкі многіх звыклых пастулатаў накшталт маральна-палітычнага адзінства савецкага грамадства, вялікае ролі калектывісцкай філасофіі, што нібыта аб'ядноўвала працоўных у новую сацыяльную агульнасць.
Зараз Р. Мурашка скіроўвае свой твор на абарону чалавека як найвялікшай каштоўнасці свету. Зрэшты, «Таварышы» — твор шматаспектны і шматпраблемны. Асоба і грамадства, інтэлігенцыя і ўлада, мастак і мастацтва ва ўмовах таталітарнага рэжыму — вось кола пытанняў, якое ў той час хвалявала пісьменніка. Аўтар рамана «Таварышы» крытычна ацэньвае ў сваім творы ўласную ранейшую пазіцыю як пісьменніка-апалагета таталітарнага ладу і як літаратурнага крытыка, які у свой час адмоўна ацэньваў наватарскія творы беларускіх майстроў слова — К. Чорнага, М. Зарэцкага. Адна з прыкметных наватарскіх асаблівасцей рамана «Таварышы» ў тым, што сваім зместам і структурай ён блізкі да жанру інтэлектуальнай, аналітычнай прозы.
Пісьменнік свядома абмежаваў храналагічныя рамкі твора, плошчу сюжэтнага дзеяння і засяродзіўся на асабістым жыцці героя, яго душэўным стане, думках, перажываннях, пакутах і надзеях на лепшае. У рамане актыўна выкарыстоўваецца форма дыялогу, абмен думкамі паміж Савановічам і Гурыновічам. Прычым іх размовы закранаюць не толькі маральна-этычныя, але і грамадскія, палітычныя праблемы.
У рамане даволі эфектыўна выкарыстоўваюцца такія формы і сродкі псіхааналізу, як плынь свядомасці героя, разгорнутыя ўнутраныя маналогі. У вобразнай структуры, у выяўленчай сістэме твора шмат літаратурных рэмінісцэнцый. Часта прыгадваюцца вядомыя імёны пісьменнікаў, мастакоў, назвы іх твораў. I гэта — не штучныя ўпрыгожванні, а сродак выяўлення духоўных інтарэсаў героя, адметнасці яго мыслення. Заслугоўваюць быць адзначанымі і некаторыя асаблівасці мовы рамана. Р. Мурашка настойліва шукаў дакладнае, ёмістае слова, якое б перадавала самыя тонкія адценні настрою героя, зменлівасць, рухомасць яго пачуццяў, перажыванняў. Кідаецца ў вочы свядомая ўстаноўка пісьменніка на выкарыстанне характэрнай беларускай лексікі і граматычных формаў, уласцівых менавіта. беларускаму моўнаму ладу («новае выспрабаванне», «перасціх дождж», «адзіноты дуб», «спасярод», «кірунак супраціву», «высмешка лёсу», «збяглец», «з фактычнага гледзішча», «яе блізіню», «начная сціш»). Раман «Таварышы» павінен заняць высокае месца ў беларускай мастацкай прозе.
Раман «Наўсуперак лёсу» — яшчэ болей складаны твор, чым «Таварышы». Каб аб'ектыўна ацаніць маштабнасць аўтарскай задумы, смеласць творчых намераў пісьменніка, трэба адмовіцца ад ранейшых спрошчаных уяўенняў адносна беларускай нацыянальнай інтэлігенцыі, якая па розных прычынах заставалася на акупіраванай тэрыторыі, і яе настрояў, памкненняў, палітычных поглядаў.
Гэтыя настроі і погляды не ўкладваюцца ў адназначныя дэфініцыі, якія доўгі час навязваліся афіцыйнай прапагандай, бо тут не ўлічваецца ўся складанасць грамадска-палітычнай абстаноўкі акупацыйнага перыяду, існаванне палітычных груповак рознай арыеытацыі. У тагачасных умовах пісьменнік не мог адкрыта гаварыць усё, што падказвала яму сумленне мастака-грамадзяніна, і таму вымушаны быў хавацца за «гістарычны матэрыял», за падзеі, якія мелі месца на тэрыторыі Беларусі ў пачатку XX ст. У лаканічным звароце «Ад аўтара», змешчаным у канцы рукапісу, Р. Мурашка сведчыць: раман пабудаваны на рэальных фактах з жыцця «народнага героя Беларусі Алеся Савіцкага».
Біяграфія вядомага экспрапрыятара, сацыяліста-рэвалюцыянера — беларускага Дуброўскага — была надрукавана «ў расейскім часопісе «Исторический вестник» за 1911 год А. Сігавым». З'яўленне прыгаданага фрагмента не выпадковае. «Наўсуперак лёсу» — гэта твор, у якім разнастайны жыццёвы матэрыял падпарадкаваны ідэі абгрунтавання гістарычнага права беларускага народа на самастойнае жыццё, права нацыі на свабоднае, незалежнае існаванне.
Айчынная вайна абвастрыла нацыянальна-патрыятычныя пачуцці беларусаў, узняла іх нацыянальную свядомасць на новы ўзровень. I гэты ўзлёт нацыянальнага духу быў глыбока адчуты і перададзены Р. Мурашкам. А знаходжанне на акупіраванай тэрыторыі надало ягонаму адчуванню асаблівую сілу.
Аддаючы належнае грамадзянскай смеласці Р. Мурашкі, ацэньваючы маштабнасць і глыбіню аўтарскай задумы, трэба ўсё ж прызнаць, што ў мастацкім плане раман «Наўсуперак лёсу» ўступае папярэдняму твору, які вызначаецца большай унутранай цэласнасцю, структурнай дасканаласцю. У гэтым рамане вобразы дзеючых асоб раскрыты даволі павярхоўна. Аўтар задавальняецца пераважна знешняй характарыстыкай персанажаў, не заглыбляючыся ў іх унутраны свет, у прыроду ўчынкаў і паводзін. Займальнасць, прыгодніцтва стрымлівалі развіццё аналітычнага пачатку, што не магло не адбіцца на псіхалагічнай матывацыі паводзін герояў.
мурашка пафас абароны
Список використаної літератури
1. Мушынскі М.І. Рыгор Мурашка // Гісторыя беларускай літаратуры ХХ стагоддзя: У 4 т. Т. 2. Мн., 1999. С. 711-746.
2. Мурашка Р. Салаўі святога Палікара: Раман / Мурашка Р. - Мн., 1967.
3. Мурашко Г. Сын: Роман. / Мурашко Г. - Мн., 1973.
4. Мурашка Р. Стрэл начны ў лесе / Мурашка Р. - Мн., 1926.
5. Мурашка Р. Званкі / Мурашка Р. - Мн., 1931.
6. Мурашка Рыгор // Беларускія пісьменнікі (1917—1990): Даведнік; Склад. А. К. Гардзіцкі. Нав. рэд. А. Л. Верабей. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. - 653 с.
7. Мурашка Рыгор // Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. У 6 т. / пад рэд. А. І. Мальдзіса. Мн.: БелЭн, 1992—1995.