Падрыхтоўка яго вялася кіраўнікамі праваслаўнай царквы ВКЛ некалькі год. У кастрычніку 1596 г. у Брэсце быў скліканы сабор, для вырашэння пытання аб уніі. На яго з'ехаліся як яе прыхільнікі, так і праціўнікі. Фактычна адбылося два саборы: уніяцкі і праваслаўны, якія абвясцілі адзін аднаму праклён. 8 кастрычніка 1596 г. на уніяцкім Брэсцкім саборы была прынята грамата аб аб'яднанні з каталіцкай царквой.
Заключаная ў Брэсце унія прывяла не да рэлігійнага адзінства, а да канфрантацыі паміж яе прыхільнікамі і працаўнікамі. На баку уніі стаяла большасць царкоўнага кіраўніцтва ВКЛ і ўрад Рэчы Паспалітай. Яе праціўнікамі ў асноўным былі казакі, частка духавенства і гараджан. Найбольш вядомым вынікам канфлікту з'явілася забойства ў 1623 г. у Віцебску Полацкага архібіскупа Езафата Кунцэвіча.
Аднак вялікіх рэлігійных канфліктаў у сувязі з увядзеннем уніі на Беларусі не было. Яна была заключана па ініцыятьіве епіскапаў на чале з мітрапалітам, за імі ў унію пайшлі святары, а за святарамі народ. Тым больш, што просты чалавек не бачуў асаблівай розніцы паміж старым і новым станам: ён прыходзіў у тую ж царкву, бачыў таго ж святара, захоўваліся тыя ж абрады і каляндар. У тонкасцях розніцы паміж праваслаўнумі і каталіцкімі дагматамі просты чалавек не разбіраўся, альбо каго памінаюць пры набажэнстве – Канстанцінопальскага патрыярха, ці Рымскага папу – яму было ўсё адно. Таму уніяцтва паступова распаўсюджваецца, і ў канцы ХVП ст. да яго належала каля 80% насельніцтва Беларусі. У большасці гэта былі сяляне, асноўная частка магнатаў і шляхты належала да каталіцтва, праваслаўных амаль не засталося.
Уніяцтва аказала вельмі вялікі і станоўчы ўплыў на развіццё беларускай культуры. У ім былі сінтэзаваны ўсходнія і заходнія элементы і стварыўся свой арыгінальны тып рэлігійнага і культурнага светаўспрымання. Згодна з умовамі уніі былі захаваны праваслаўныя абрады, яле ў іх адпраўленне шырока ўводзіліся каталіцкія элементы: арганная музыка, скульптуры, лаўкі. Ва уніяцкім абразе былі пераапрацаваны элементы як візантыйскага, так і заходнееўрапейскага жывапісу. Мясцовыя дойліды пры пабудове уніяцкіх храмаў распрацавалі на падставе арыгінальнай інтэрпрэтацыі еўрапейскага барока свой уласны стыль – віленскае альбо уніяцкае барока.
Асабліва трэба адзначыць, што уніяцкая царква была у той час адзінай, якая выкарыстоўвала ў набажэнстве старабеларускую мову і тым самым садзейнічала яе захаванню і развщцю ва ўмовах узрастаючай польскай культурнай і палітычнай экспансіі, якая праявілася ў прыватнасці ў тым факце, што ў 1697 годзе Сейм Рэчы Паспалітай забараніў ужыванне старабеларуекай мовы ў справаводстве.
Пасля далучэння тэрыторыі Беларусі да Расійскай імперыі ў выніку трох падзелаў Рэчы Паспалітай царскі ўрад устаў на шлях ліквідацыі уніі і пераводу уніятаў у праваслаўе. Трэба адзначыць, што рабілася гэта па чыста палітычных матывах. Расійскую імператрыцу Кацярыну П, пры якой адбыліся падзелы Рэчы Паспалітай, вельмі цяжка назваць веруючым чалавекам. Яна была прыхільніцай філасофіі Асветніцтва, перапісвалася з Дзідро і Вальтэрам і адкрыта прыгнятала ў сваёй краіне праваслаўную царкву. Аднак адной з прычын далучэння нашых земпяў да Расіі была названа неабходнасць вызвалення адзінаверцаў. Спачатку Кацярына П абяцала, што на уніятаў не будзе ніякага ціску, але потым выдала некалькі ўказаў аб "искоренении унии". У выніку, па афіцыйных звестках, каля 3-х мільёнаў уніятаў перайшлі ў праваслаўе. Калі ў 1795 г. Кацярына ІІ памерла, яе сын Павел І адмовіўся ад палітыкі прымусовага далучэння, і прыкладна 90% былых уніятаў зноў вярнуліся да сваёй старой веры.
Больш грунтоўна і паслядоўна ў гэтай справе дзейнічаў урад Мікалая I. Была праведзена неабходная падрыхтоўчая работа сярод уніяцкіх светароў і біскупаў, ім абяцаліся матэрыяльныя правілеі, на непакорных аказваўся ціск. У выніку на Полацкім уніяцкім саборы ў 1839 г. было прынята рашэнне аб ліквідацыі уніі і далучэнні уніятаў да праваслаўя.
Вялікіх хваляванняў пры ліквідацыі уніі на Беларусі не адбылося. Аднак гэтая падзея мела адмоўны вынік для нашай нацыянальнай культуры. Уніяты не хацелі пераходзіць у праваслаўе, а масава пераходзілі ў больш блізкае ім каталіцтва, якое ў тыя часы было моцным сродкам паланізацыі.
Пытанне аб адраджэнні уніяцтва на Беларусі было ўзнята ў час паўстання 1863 г. Кастусём Каліноўскім. Шосты нумар яго "Мужыцкай праўды" быў цалкам прысвечаны уніяцтву. Каліноўскі заклікаў пакінуць "схізму і пераходзіць на праўдзівую веру дзядоў і прадзедаў". Аднак гэты заклік не меў шырокай падтрымкі, і падаўленне паўстання надоўга знішчыла надзею на адраджэнне на Беларусі уніяцтва.
Ліквідацыя уніяцкай царквы ў Расійскай імперыі не спыніла імкнення да яе адраджэння, бо з ёй беларуская інтэлігенцыя звязвала лёс роднай культуры і лічыла асноўнай прычынай скасавання уніі тое, што яна была адной з галоўных перашкод на шляху русіфікацыі Беларусі. Характэрна, што адразу ж пасля Полацкага сабора, у тым жа 1839 годзе, у цэрквах забараняецца гаварыць казанні па-беларуску.
Калі на пачатку XX стагоддзя ўзмацняецца беларускі адраджэнскі рух, адразу ж уздымаецца пытанне аб уніі. У 1908 годзе браты Луцкевічы завязваюць кантакт з украінскім уніяцкім мітрапалітам Шэптыцкім і ўзнікае праект узнаўлення уніі на Беларусі. Знайшліся і святары, гатовыя правесці патрэбную працу, але царскі ўрад гэтага не дапусціў.
Толькі пасля Лютаўскай рэвалюцыі, калі сярод часткі рускага праваслаўнага духавенства пачалі выяўляцца унійныя настроі. Часовы ўрад дазволіў склікаць у Петраградзе сінод грэка-каталіцкай царквы.
Аднак, ва ўмовах бальшавіцкага рэжыму ў Расіі спынілася нармальнае жыццё цэркваў. У такім становішчы унійная праца была магчыма толькі ў Польшчы, да якой пасля Рыжскага дагавору адышла значная частка беларускіх і ўкраінскіх абшараў з 4-мільённым насельніцтвам. У выніку гэтай працы на тэрыторыі Заходняй Беларусі перад вайной было каля трыццаці уніяцкіх прыходаў з прыкладна 25 тысячамі веруючых.
Пасля вызвалення тэрыторыі Заходняй Беларусі і Заходняй Украіны ад немцаў савецкі ўрад пачаў гвалтоўную і жорсткую ліквідацыю уніі. Уніяцкае духавенства абвінавачвалася ў тым, што яно з'яўляецца агентам Ватыкана, саюзнікам ўкраінскіх “буржуазных” нацыяналістаў. У сакавіку 1946 года пад непасрэдным кантролем Міністэрства дзяржаўнай бяспекі ў Львове быў праведзены сабор уніяцкіх біскупаў, які прыняў рашэнне аб ліквідацыі уніі і пераходзе ўсіх уніяцкіх прыходаў у склад Рускай праваслаўнай царквы. Ватыкан гэтага рашэння не прызнаў.
Новае адраджэнне уніяцтва на Беларусі пачалося ўжо ў пасля-перабудовачны час. У 1989 г. была арганізавана уніяцкая суполка ў Гомелі, а ў 1990 г. у Мінску. На 1 студзеня 1999 г. на Беларусі зарэгістравана 13 уніяцкіх суполак. Есць уніяцкі кляштар у Полацку. Уніяцкая царква на Беларусі і Украіне называецца грэка-каталіцкай.
Уніяцтва на нашых землях мае цікавую гісторыю. Доўгі час яно з'яўлялася рэлігіяй асноўнай масы насельніцтва і аказала істотны ўплыў на беларускую культуру. Зараз уніятаў на Беларусі няшмат, у асноўным гэта прадстаўнікі нацыянальна дасведчанай інтэлігенцыі.
СПІС ВЫКАРЫСТАНЫХ КРЫНІЦ
1.Религиоведение: Хрестоматия: Учеб. пособ. / Автор-сост. П.И. Костюкович. – Мн.: Новое знание, 2000. – 480с.
2. Адзіночанка В.А., Рэлігіязнауства: вучэбны дапаможнік для ВНУ / В.А.Адзіночанка. - Минск : Універсітэцкае, 2001. - 240 с.
3. Кудрявцев В.В. Лекции по истории религии и свободомыслия / В.В. Кудрявцев. – Мн., 1998.
4. Костюкович П.И. Религиоведение: Уч. пособ. – Мн.: "Новое знание", 2001. – 192с.