Выезд мітрапаліта Панцялеймана з ягонага манастырскага месцапрабываньня я дазволіць не магу. Справы мітрапалітальнага сыноду забавязаны весьці архіяпіскап Нарко.
Паколькі неабходна згода мітрапаліта Панцялеймана, я прадстаўляю Вам зажадаць ад апошняга пісьмовую згоду на гэта і такую прыняць за поўнавартасную замену ягонае адсутнасьці пры актах рашэньня.
Я выкарыстоўваю гэту аказыю, каб ізноў паказаць дзяржаўную зацікаўленасьць па магчымасьці неадкладным правядзеньнем усіх датычучых аўтакефаліі пастаноў, і ў інтарэсах далейшага пасьпяховага разьвіцьця праваслаўнага царкоўнага жыцьця на Беларусі, раблю Вас адказнымі за тое, каб далейшае разьвіцьцё царкоўных устаноў адбывалася ў рамах, дазволеных без засьцярогі з дзяржаўнага боку".
У рукі беларускага актыву трапіў ліст, пісаны настаяцелям правінцыяльнага прыходу сьв. Івашкевічам да прат. Я. Балая, найбліжэйшага дарадніка арх. Філафея. У гэтым лісьце апісвалася мясцовая дзейнасьць духавенства, ладзячага свае саборыкі, на якіх яно разважае царкоўныя справы, зносіцца з расейскім духавенствам Гэнэральнай Губэрні, якое адстоівае расейскі характар царквы ў Польшчы і робіць захады перад адпаведнымі нямецкімі ўладамі, высылаючы дэлегацыі да гэнэральнага губарнатара ў Кракаў. Далей у лісьце паведамлялася аб частым наведваньні Вільні праз савецкага экзарха Прыбалтыкі Сяргея, які цікавіцца справай аўтакефаліі сучаснай Беларускай Царквы. Ён казаў віленскаму духавенству, што гатоў на каленях прасіць мітрапаліта Панцялеймана, каб паўстрымаць яго ад аўтакефаліі. Адначасна экзарх Сяргей выказваў свае сумнівы адносна таго, каб мітр. Панцялейман зрабіў такі крок, бо-ж ён столькі год змагаўся супроць аўтакефаліі Польскай Царквы, за утрыманьне ейнага падпарадкаваньня Расейскай Царкве.
Як відаць з гэтага ліста, расейская частка духавенства, сугучна з савецкім экзархам, была супроць аўтакефаліі Беларускай Царквы. Копія гэтага ліста была перасланая арх. Філафею і гэты ліст стаў ведамы ў Гэнэральным Камісарыяце Беларусі.
Па некаторым часе, на пачатку 1943 г., савецкі экзарх Прыбалтыкі, Сяргей, быў забіты падчас падарожы з Вільні у Коўню. Самаход, якім ехаў экзарх са сваімі супрацоўнікамі, раніцай быў затрыманы на шасе іншым самаходам, з якога выйшлі людзі ў вайсковым адзеньні, пастралялі ўсіх асоб у самаходзе экзарха і ад'ехалі, пакінуўшы пабітых на мейсцы. Пабітых пахавалі, як ахвяраў савецкіх партызанаў, аднак, хадзілі ўпорыстыя чуткі, што забойцамі былі нямецкія палітычныя ворганы.
Уладыкі ня любілі менскага беларускага актыву. Мітрапаліт Панцялейман гаварыў аб сабе, што ён “перажыў палякоў, перажыў бальшавікоў, перажыве і Касякоў". Браты Касякі выяўлялі зацікаўленасьць Беларускай Царквой у напрамку беларусізацыі яе. Аднак, мітрапаліт пад названым прозьвішчам разумеў увесь беларускі нацыянальны актыў, які напорыста працаваў у кірунку беларушчаньня царквы і сьпіхаў яе з расейскіх рэйкаў. Каб спараліжаваць уплыў беларускага актыву на царкоўныя справы, уладыкі дня 30 ліпеня напісалі пратэстуючы мэмарандум у гэнэральны камісарыят, у якім сказана: „Аднэй з найважнейшых асноў нашай працы павінна быць уладжаньне нашай Царквы згодна з канонамі і традыцыямі Усяленскай Праваслаўнай Царквы, а так сама ўвядзеньня аўтакефаліі з мэтай ахаваць наш беларускі народ ад усялякіх чужацкіх варожых уплываў. Гэтая справа вельмі важная і адказная. Дзеля таго тут патрабуецца падвоеная акуратнасьць і вернасьць канонам сьвятой Усяленскай Праваслаўнай Царквы. Ігнараваньне кананічных падстаў бязумоўна прывядзе да таго, што мы страцім свой уплыў на народ і духавенства, без чаго мы ня будзем здольныя ажыцьцявіць вышэй назначанае важнае заданьне. Адначасна яно кіне цень і на прадстаўнікоў нямецкага народу ...
Прагнучы гэтай працы мы са смуткам пераконваемся, што ў гэтым перашкаджае нам нейкая ўкрытая таёмная сіла, варожая нашай царкоўнай справе. Яна ў корані падрывае ўсе нашыя добрыя пачынаньні, параліжуе ўсю нашу працу, стварае такія абставіны, калі царкоўнай уладзе прыходзіцца амаль увесь свой час і ўсю сваю энэргію аддаваць толькі на адны спрэчкі, на ўспакаеньне сварак сярод веруючых, на высьвятленьне няслушных абвінавачваньняў, замест таго, каб усе сілы аддаць творчай працы. Гэтая таёмная сіла карыстаецца людзьмі, якія, будучы нясьведамымі ў царкоўных справах і памылкова думаючыя, што гэтым яны служаць свайму народу, сваім умешваньнем у гэтыя справы і абвінавачваньнем царкоўнай улады, ствараюць нездаровую атмасфэру недаверу нямецкага ўраду да праваслаўнай беларускай іерархіі.
У сувязі з гэтым, дзеля забясьпячэньня прадукцыйнай працы беларускай праваслаўнай іерархіі і духавенства ў вышэйазначаным напрамку, просім Вашу Эксцэленцыю аб наступным:
1) У справах Праваслаўнай Царквы і веры не трактаваць вышэйназваных людзей за кампэтэнтных і адпаведных, а беспасярэдня ўваходзіць у сузязі з афіцыйнымі прадстаўнікамі праваслаўнай беларускай іерархіі. Гэта не азначае, што мы жадаем ад нямецкіх уладаў ігнарацыі голасу народу пры рашэньні царкоўных пытаньняў. Мы добра разумеем, што голас шчырых праваслаўных веруючых мае сваю цану і сэнс. Мы ня хочым толькі пагадзіцца з тым, каб у царкоўныя справы ўмешваліся такія асобы, якія нічога ня маюць супольнага з Праваслаўнай Царквой і фальшыва выдаюць сябе за прадстаўнікоў беларускіх праваслаўных веруючых. Сваімі некампэтэнтнымі выступленьнямі яны ўносяць у наша царкоўнае жыцьцё толькі беспарадак, якое мы нанова пачынаем адбудоўваць пасьля польскага і бальшавіцкага панаваньня".
У другім пункце гэтага мэмарандуму ўладыкі дамагаліся дазволу навучаць дзяцей рэлігіі ў публічных школах. У трэцім пункце – уладыкі прасілі забясьпечыць духавенства матар'яльна, прыдзяляючы кожнаму прыходу ня менш 33-х гэктараў зямлі.
На гэты мэмарандум уладыкі не атрымалі адказу, што азначала, што ён ня быў прыняты пад увагу.
У палове ліпеня 1942 г. кіраўнік палітычнага аддзелу гэнэральнага камісарыяту ў Менску, Юрда, запрасіў да сябе прысутных у сталіцы ўладыкаў: Філафея, Апанаса і Сьцяпана, а таксама прадстаўнікоў Галоўнай Управы Беларускай Народнай Самапомачы: інж. I. Касяка і д-ра Валькевіча. Юрда зажадаў ад уладыкаў неадкладнага аб'яўленьня аўтакефаліі Беларускай Царквы. Уладыкі адмовіліся, матывуючы, што пры вырашэньні гэтай справы павінен прымаць удзел мітрапаліт і самі япіскапы, бяз Ўсебеларускага Царкоўнага Сабору, гэтай справы ня могуць вырашаць. Юрда прапанаваў уладыкам прыняць пастанову аб аўтакефаліі без скліканьня агульнага царкоўнага сабору, на аснове пастановы сабору япіскапаў, як гэта было ў Польшчы і на Балканах у мінулым. Аднак, уладыкі настоівалі на сваім. Тады Юрда заявіў, што нямецкія ўлады ня маюць намеру талераваць далейшы сабатаж афармленьня аўтакефаліі, а калі ён будзе прадаўжацца, то ўся віна спадзе на самых уладыкаў за тыя наступствы, якія будуць для Праваслаўнай Царквы на Беларусі. Пасьля гэтага ўладыкі асьведчылі, што яны распачнуць працы па скліканьні Усебеларускага Сабору па пытаньню аўтакефаліі, на што Юрда пагадзіўся, але адмовіў вярнуць у Менск мітрапаліта. Пры гэтым Юрда паведаміў, што БНС будзе дапамагаць тэхнічна ў падрыхтоўцы сабору, як палагоджваць патрэбы транспарту і інш.
Пасьля гэтага арх. Філафей распачаў падрыхтоўку працаў па скліканьні Ўсебеларускага Царкоўнага Сабору. Ім была вызначаная прэдсаборная камісія для прыгатаваньня матар'ялаў, якія мелі быць даныя пад развагу сабору. У склад прэдсаборнай камісыі арх. Філафей запрасіў беларусаў, ідучых у рэчышчы ідэолёгіі япіскапаў, і некалькі русафілаў, як: сьв. Віталі Багаткевіч, інж. А. Малевіч. Беларускі актыў быў пры гэтым абмінуты. У справе складу прэдсаборнай камісыі былі зроблены захады д-рам Ермачэнкам, галоўным мужам даверу пры гэнэральным камісары, пасьля чаго склад прэдсаборнай камісыі быў зьменены і ў яе ўвайшлі з духавенства: прат. Я. Балай, прат. I. Кушнер, сьв. М. Лапіцкі, а з сьвецкіх асоб: д-р I. Ермачэнка, судзьдзя П. Сьвірыд, інж. I. Касяк, судзьдзя А. Арэхва і сакратар мітр. управы В. Баравы. Старшынёй прэдсаборнай камісыі быў арх. Філафей, які адчыніў працы камісыі ў канцы ліпеня. Дзейны ўдзэл у працах прэдсаборнай камісыі прымалі: прат. Я. Балай, сьв. I. Кушнер, I. Касяк, А. Арэхва і П. Сьвірыд. Сьв. Лапіцкі выехаў з Менску, а іншыя сябры камісыі былі занятыя ў сваіх галінах працы. Арх. Філафей наглядаў агульна за працамі прэдсаборнай камісыі, не прымаючы ўдзелу ў яе працоўных паседжаньнях. Камісыя працавала на працягу некалькіх тыдняў, зьбіраючыся на паседжаньні ў мітрапалітальным доме.
Прэдсаборная камісыя апрацавала прэлімінарны парадак нарадаў для сабору, устанавіла тэмы дакладаў на саборы і запрапанавала рэфэрэнтаў, якія мелі падрыхтаваць рэфэраты і прачытаць іх. Наступна камісыя прастудыявала праект статуту для Беларускай аўтакефальнай Праваслаўнай Царквы, падрыхтаваны працамі япіскапату раней. Некаторыя артыкулы статуту, датычучыя нацыянальных момантаў, выклікалі гострыя спрэчкі. Так, адносна ўжываньня імёнаў у славянскай транскрыпцыі, якая прынята ў расейцаў, думкі былі падзеленыя. Прат. Я. Балай, пры падтрымцы Сьвірыда, настоіваў на славянскай транскрыпцыі, цьвердзячы, што так прынята ў народнай беларускай мове, як напр.: “,сьвята Чудатворца Ніколая". За беларускую транскрыпцыю стаялі Арэхва і Касяк. 3 абурэньнем аргумэнтаваў Арэхва, што расейцы называюць сьвята так, як падаў а. Балай, а беларускія сяляне гаворуць толькі пра дзень „Міколы". Тады а. Балай аргумэнтаваў, што ў беларускай мове няма апрацаваных усіх імёнаў і таму на беларускую транскрыпцыю можна пагадзіцца толькі пасьля яе апрацаваньня. Была прынята пастанова, каб беларускія навуковыя дзейнікі, а так сама царкоўныя дзейнікі распрацавалі і ўзгоднілі імёны ў беларускай мове для ўжытку ў царкоўным жыцьці.