Зразумела, што падобныя патрабаванні толькі ўскладнялі перамовы і стваралі магчымасць іх зрыву. Калі ўлічыць, што ў гэты час у прэсе даволі шмат пісалася аб арганізацыі Антантай новага паходу на Савецкую Расію, Польшча з дапамогай Ангельшчыны і Францыі пераўзбройвала сваё войска і 21 лютага 1921 г. склала ваенны звяз з Францыяй, накіраваны супраць Нямеччыны і РСФСР, зразумела, што Маскве прыходзілася ісці на вызначаныя саступкі [37, с. 113].
Нягледзячы на тое, што Францыя ў цэлым падтрымлівала польскую палітыку зацягвання перамоў, яна не прызнала ўсходнюю мяжу Польшчы. Імкненне Парыжу стварыць адзіны антысавецкі кардон паміж Балтыйскім і Чорным морамі натыкнулася на нежаданне Прыбалтыйскіх краін збліжацца з Польшчай з-за невыразнасці поглядаў, яе адносін з РСФСР. Гэтак жа асцярожна паставіліся да прапановы аб вайсковым звязе з Польшчай і ў Бухарэсце [34, с. 158].
Аднак ужо 24 лютага бакi падпісалі пратакол аб падаўжэнні перамір'я да абмену ратыфікацыйнымі граматамі мірнай дамовы, дамовы аб рэпатрыяцыі і змяшанай памежнай камісіі. Польская дэлегацыя пагадзілася на прапанаваныя Масквой 30 млн. рублёў золатам, але запатрабавала 12 тыс. кв. км. [34, с. 162].
У выніку атрымалася дасягнуць кампрамісу, і Варшаве было перададзена каля 3 тыс. кв. км у Палессі і на беразе р. Заходняя Дзвіна. Бакі пагадзіліся на перадачу Польшчы 300 паравозаў, 435 пасажырскіх і 8 100 таварных вагонаў [37, с. 114].
Акрамя таго, паступова змянялася і замежнапалітычнае становішча РСФСР. 26 лютага 1921 г. Савецкая Расія падпісала дамову аб сяброўстве з Персіяй, 28 лютага - з Аўганістанам. 16 траўня былі падпісаны гандлёвая дамова з Ангельшчынай і дамова аб сяброўстве з Турцыяй. Разам з тым у Маскве хапала цяжкасцяў, звязаных з унутраным становішчам краіны, якая выходзіла са стану Грамадзянскай вайны. З іншага боку, польскі Сойм у лютым запатрабаваў ад урада скласці мірную дамову з усходнім суседам [31, с. 219].
Вынікам савецка-польскіх перамоў стала Рыжская мірная дамова, падпісаная ў 20 гадзін 30 хвілін 18 сакавіка 1921 г. Бакі абавязваліся паважаць дзяржаўны суверэнітэт адзін аднаго, не ствараць і не падтрымліваць арганізацый, якія змагаюцца з іншым бокам. Была прадугледжана працэдура адаптацыi грамадзян. Савецкі бок абавязваўся выплаціць Польшчы 30 млн. рублёў золатам у манетах або злітках і перадаць чыгуначны склад і іншую маёмасць на 18 245 тыс. рублёў золатам. Польшча вызвалялася ад абавязкаў Расійскай імперыі. Таксама, прадугледжваліся перамовы аб эканамічнай дамове. Паміж бакамі былі ўсталяваныя дыпламатычныя адносіны. Дамова была ратыфікавана УЦВК РСФСР 14 красавіка, польскім Соймам - 15 красавіка, а ЦВК УССР - 17 красавіка 1921 г. 30 красавіка пасля абмену ратыфікацыйнымі граматамі ў Менску дамова ўступіла ў сілу. Савецка-польская вайна скончылася [31, с. 207].
Да 21 лістапада 1921 г. з Польшчы вярнуліся 75 699 былых ваеннапалонных (932 чалавека адмовіліся вяртацца), а з Нямеччыны - 40 986 інтэрнаваных. Польскіх палонных у Савецкай Расіі было каля 60 тыс. (мабыць, гэты лік уключае таксама грамадзянскіх палонных, закладнікаў і інтэрнаваных асоб). У Польшчу вярнулася 27 598 былых ваеннапалонных, а каля 2 тыс. засталося ў РСФСР [37, с. 114].
Асноўнымі пытаннямі ў савецка-польскіх адносінах пасля падпісання Рыжскай дамовы былi яе рэалізацыя і замацаванне на міжнароднай арэне. Пры гэтым становішча Польшчы і Савецкіх рэспублік было розным. Польшча з'яўлялася агульнапрызнанай дзяржавай, якая знаходзiлася ў саюзе з Францыяй, хоць і мела розныя памежныя праблемы. А Савецкія рэспублікі былі прызнаны ўсяго толькі дэ-факта, таму для іх была важна любая дыпламатычная дамова, якая рабіла іх паўнапраўнымі ўдзельнікамі міжнародных адносін. Зразумела, што адносіны з Польшчай - найбуйнейшым заходнім суседам - былі асабліва важныя для Савецкай Расіі. Польскае кіраўніцтва выдатна разумела выгады свайго становішча і імкнулася выкарыстаць іх для некаторай рэвізіі Рыжскай дамовы. Такім чынам, Варшава імкнулася не спяшацца з рэалізацыяй усталяванай дамовы, паколькі ёй, акрамя ўсяго іншага, прыходзілася ўлічваць меркаванні краін Антанты ў стаўленні кантактаў з Масквой [31, c. 210].
Усё гэта прывяло да таго, што нават рашэнне самага простага пытання аб усталяванні дыпламатычных адносін паміж Польшчай і Савецкімі рэспублікамі (артыкул 24 дамовы) запатрабавала значнага часу. Такім чынам, Варшава прапанавала абмежавацца ўзаемным прызначэннем павераных у справах. Маскву не задавальняла падобнае рашэнне пытання. 19 і 25 траўня РСФСР звярталася да Польшчы з прапановай рэалізаваць артыкул 24 Рыжскай дамовы і дазволіць Л.М. Карахану ў пачатку чэрвеня прыбыць у Варшаву ў якасці паўнамоцнага прадстаўніка. 4 чэрвеня Польшча адказала, што прыме савецкага паўпрада тады, калі польскі дыпламат прыбудзе ў Маскву [34, c. 162].
У выніку Т. Фiлiповiч быў прызначаны польскім амбасадарам у Маскве, да месца службы ён прыбыў 4 жніўня, а напярэдадні ў Варшаву прыбыў Карахан. З УССР дыпламатычныя адносіны былі ўсталяваны толькі 6 кастрычніка, калі польскія дыпламаты прыбылі ў Харкаў, а ўкраінскія - у Варшаву [31, с. 211].
Важным пытаннем двухбаковых адносін была праблема рэпатрыяцыі ваеннапалонных і грамадзянскіх асоб. Для яе рашэння былі створаныя дзве змяшаныя савецка-польскія камісіі, і ўжо ў сакавіку 1921 г. пачалася рэпатрыяцыя ваеннапалонных [2].
Нямала праблем бакам даставіла дэмаркацыя мяжы. 2 траўня 1921 г. у Менску пачала працу змяшаная памежная камісія, але да канца ліпеня польскі бок фактычна сабатаваў яе працу.
Калі ж бакі перайшлі да пэўнай дэмаркацыі, то Польшча запатрабавала адсунуць мяжу на ўсход у некаторых месцах на 1-2, а то і на 30 км. У выніку толькі ў лістападзе 1922 г. мяжа была праведзеная на мясцовасці [Малюнак 1] і перададзеная адміністрацыйным і памежным уладам бакоў, а цалкам праца памежнай камісіі завяршылася толькі ў жніўні 1924 г [35, с. 98].
Але самым складаным для абедзвюх дзяржаў было пытанне аб выкананні 5 артыкула Рыжскай дамовы, які прадугледжваў адмову бакоў ад падтрымкі варожых адзін аднаму арганізацый на сваёй тэрыторыі. Увосень 1920 г. у Польшчы было інтэрнавана каля 35 тыс. вайскоўцаў з атрадаў З. Булак-Балаховiча, Б. Перамыкiна, Б. Савiнкава, З. Пятлюры. Аднак у лагерах для інтэрнаваных захоўваліся вайсковыя структуры і вяліся вайсковыя заняткі. Акрамя таго, палітычныя арганізацыі Украінскай Народнай Рэспублікі і белагвардзейцаў легальна дзейнічалі ў Польшчы. Вялікую ўвагу савецкі бок надаваў спыненню дзейнасці пятлюраўскага ўрада, цэнтрам дзеяння якога быў Тарнаў [31, с. 211].
РСФСР і УССР 11 і 16 красавіка 1921 г. пратэставалі супраць знаходжання ў Польшчы ўсіх антысавецкіх арганізацый. 4 ліпеня Масква запатрабавала ад Варшавы выслаць з Польшчы найбольш вядомых дзеячаў белай эміграцыі i прыпыніла працу змяшанай адмысловай камісіі да часу, пакуль з Польшчы не вышлюць галоўных рускіх белагвардзейцаў і іх дзейнасць не будзе спынена [31, с. 213].
У сваіх адносінах з Савецкімі рэспублікамі Польшча абапіралася на падтрымку Францыі і, у меншай ступені, Англii, якія не прызнавалі іх дэ-юрэ, разлічваючы на хуткае звяржэнне Савецкай улады. Адпаведна, краіны Антанты падтрымлівалі і фінансавалі розныя антыбальшавіцкія арганізацыі і фармаванні, якія знаходзіліся ў краінах Усходняй Еўропы. Са свайго боку Польшча была зацікаўленая ў доўгім аслабленні ўсходніх суседзяў і таму таксама аказвала значную падтрымку белагвардзейскім арганізацыям [27, с. 431].
Але пры гэтым звяржэнне ўлады бальшавікоў не занадта цікавіла польскае кіраўніцтва, бо ў выпадку прыходу да ўлады "белых" хутчэй за ўсё яны б заявiлi аб узнаўленні "адзінай і непадзельнай Расеі". Тым самым пад пытанне ставілася бы польская ўсходняя мяжа, а Антанта атрымала бы мацнейшага саюзніка ва Усходняй Еўропе, чым Польшча [31, с. 220].
Пакуль жа існавалі савецкія рэспублікі, ніякай альтэрнатывы саюзу з Польшчай у Антанты не было. Таму, хоць далёка не ўсякія знешнепалітычныя дзеянні Варшавы ўхваляліся Захадам, яму прыходзілася мірыцца з імі. Так, Польшча атрымала Усходнюю Галіцыю і Віленшчыну. Праўда, Ангельшчына і Францыя асудзілі польскі захоп Вільнi, але разам з тым адклалі юрыдычнае прызнанне Літвы да ўрэгулявання польска-літоўскага канфлікту [35, с. 112].
Зразумела, што адчуваючы iстотную падтрымку, Польшча магла здзяйсняць значную знешнепалітычную актыўнасць ва Усходняй Еўропе, імкнучыся здабыць статут вялікай дзяржавы. У гэтых умовах польскае кіраўніцтва не спяшалася рэалізоўваць палажэнні Рыжскай дамовы, тым больш што ўлетку 1921 г. у Савецкай Расіі пачаўся голад і паўстала надзея, што ўлада бальшавікоў упадзе [31, с. 222].
14 верасня Польшча накіравала РСФСР ноту з указаннем на невыкананне Рыжскай дамовы. Ад Масквы патрабавалася да 1 кастрычніка вызваліць і даставіць да мяжы ўсіх польскіх здраднiкаў і палонных; перадаць Польшчы золата і каштоўнасці, якія належалі ёй па дамове; неадкладна пачаць працу рээвакуацыйнай змяшанай камісіi. У адваротным выпадку Варшава пагражала разрывам дыпламатычных адносін. 17 верасня Масква заявіла аб згодзе да 1 кастрычніка зрабіць першы ўзнос золата і прыступіць да працы рээвакуацыйнай камісіі, калі Польшча да гэтага ж часу выдаліць са сваёй тэрыторыі найболей вядомых лідэраў белагвардзейцаў і пакарае вінаватых у іх падтрымцы. На наступны дзень савецкаму боку была перададзена польская нота, якая пацвердзіла вышэйпаказаныя патрабаванні і паведамляла аб гатоўнасці Польшчы паведаміць аб мерах, прынятых супраць пераходу мяжы непажаданымі элементамі. Працаўнікі савецкага паўпрадства апынуліся пад дэманстратыўным наглядам польскай паліцыі, а становішча на савецка-польскай мяжы абвастрылася [31, с. 230].