(100 – 40 тыс. гадоу да н.э. – VI ст. н.э.)
Першабытнаабшчынны лад – самы працяглы перыяд развіцця чалавечага грамадства. Ен мае наступныя храналагічныя рамкі – ад з’яўлення чалавека да фарміравання класавага грамадства і ўзнікнення дзяржавы.
Гэты перыяд мае наступныя характарыстыкі:
- нізкі ўзровень развіцця вытворчых адносін і маруднае іх удасканаленне;
- нізкія тэмпы развіцця грамадства;
- калектыўны характар прысваення прыродных рэсурсаў і вынікаў вытворчасці;
- сацыяльная роўносць людзей, ураўняльнае размеркаванне матэрыяльных даброт;
- адсутнасць прыватнай уласнасці, эксплуатацыі, класаў і дзяржавы.
Перыяд першабытнаабшчыннага развіцця грамадства мае досыць складаную перыядызацыю. Даследчыкі выкарыстоўваюць некалькі варыянтаў, заснаваных на канкрэтных прынцыпах. Найбольш папулярнымі з’яўляюцца археалагічная і сацыяльна-гістарычная перыядызацыі. Археалагічная перыядызацыя заснавана на прынцыпе выдзялення асноўнага матэрыялу, што выкарыстоўваўся для вытворчасці прылад працы:
- каменны век (100 тыс. гадоў да н.э. – 3 тыс. гадоў да н.э.):
- палеаліт (100 тыс. гадоў да н.э. – 10 тыс. гадоў да н.э.);
- мезаліт (9 тыс. гадоў да н.э. – 6 тыс. гадоў да н.э.);
- неаліт (5 тыс. гадоў да н.э. – 3 тыс. гадоў да н.э.);
- бронзавы век (2 тыс. гадоў да н.э.);
- жалезны век (1 тыс. гадоў да н.э. – VII ст. н.э.).
Этапы развіцця першабытнай гаспадаркі на тэрыторыі Беларусі:
| Храналагічныя рамкі | Археалагічныя рамкі | Асаблівасці ў развіцці гаспадаркі | Асаблівасці ў грамадскім ладзе |
| 100 – 35 тыс. год да н.э. | Ранні і сярэдні палеаліт | Прысвойвальныя формы гаспадаркі | Першабытны чалавечы статак, або праабшчына |
| 35 – 2 тыс. год да н.э. | Позні палеаліт, мезаліт і неаліт | Росквіт прысвойвальнай гаспадаркі, узнікненне вытворчай (земляробства, жывёлагадоўля, рамяство). Першы падзел працы паводле полу і ўзросту | Родавая абшчына. Пераход да парнай сям’і. |
| 2 тыс. год да н.э. – V ст. н.э. | Бронзавы і ранні жалезны век | Шырокае распаўсюджванне вытворчых формаў гаспадаркі. Развіцце абмену. | Разлажэнне рода-племяннога ладу, усталяванне суседскай абшчыны |
Даследчыкі вызначаюць наступныя фактары развіцця першабытнаабытнай гаспадаркі на Беларусі: біялагічныя, сацыяльныя і прыродныя.
Біялагічны фактар. Чалавек з’явіўся на тэрыторыі Беларусі прыкладна 100-40 тыс. год да н.э. Гэта быў неандэрталец. Знешне ён мала адрозніваўся ад чалавека сучаснага тыпу. Ен быў больш груба складзены, меў нізкі лоб. Тым не менш, аб’ем галаўнога мозгу адпавядаў сучаснаму чалавеку. Гэта гаворыць аб добрых інтэлектуальных здольнасцях першых жыхароў на тэрыторыі Беларусі.
Каля 35-30 тыс. год да н.э. тэрыторыя Беларусі засяляецца чалавекам сучаснага тыпу – краманьёнцам. Агульныя антрапалагічныя характарыстыкі яго былі наступныя: рост – каля 160 см. (жанчыны крыху ніжэйшыя), у шлюб уступалі ў 12-15 гадоў, сярэдняя працягласць жыцця складала 20 гадоў. Да 40 гадоў дажываў 1 са 100 чалавек.
Сацыяльны фактар. Пад час эвалюцыі грамадскага ладу ад першабытнаабшчыннага статку праз родавую абшчыну да суседскай чалавек шукаў больш прагрэсіўныя формы гаспадарання, якія адпавядалі бы існуючым грамадскім адносінам і наадварот.
Існуе некалькі прыродных фактараў развіцця гаспадаркі, сярод якіх вылучаюцца: тэрыторыя, глебы, раслінны і жывельны свет, клімат, рэльеф мясцовасці, наяўнасць рачной сеткі і сыравіны.
Тэрыторыя. Беларусь уяўляе сабой адзіны геаграфічны рэгіён, што спрыяла фарміраванню адзінага эканамічнага раёна з адпаведнымі напрамкамі гаспадарчай дзейнасці.
Глебы і раслінны свет на Беларусі разнастайныя. Гэта мела вынікам розныя заняткі ў насельніцтва розных частак Беларусі, што ў сваю чаргу стымулявала абмен.
Умераны клімат, які усталяваўся пасля адыходу ледавіка, спрыяў развіццю як прысвайвальных, так і вытворчых формаў гаспадаркі.
Рэкі ў першабытныя часы былі важнейшым фактарам гаспадарчага развіцця. Не здарма ўсе старажытныя цывілізацыі ўзніклі на вялікіх рэках. На Беларусі багата рэк, яны звязваюць яе з суседнімі рэгіёнамі.
Сыравіна. Для старажытнай эканомікі найбольш важнымі былі наступныя віды сыравіны – крэмень, гліна, вапняк, жалезная руда, лес. Усё гэта ў вялікай колькасці знаходзілася на тэрыторыі Беларусі, часткова экспартавалася на сумежныя тэрыторыі.
Зараджэнне і развіццё прысвайвальнай гаспадаркі
Прысвайвальная гаспадарка – гэта такі спосаб гаспадарання, калі суб’ект гаспадарання (чалавек) толькі карыстаецца прыроднымі рэсурсамі.
Аснова вытворчых адносін прысвайвальнай формы гаспадарання – калектыўная, маёмасць на прылады працы – абшчынная, існавала ураўняльнае размеркаванне матэрыяльных даброт, а тэмпы развіцця вытворчых адносін былі вельмі марудныя.
Асноўная задача прысвайвальнай гаспадаркі – гэта пошук найбольш рацыянальных спосабаў атрымання прадуктаў харчавання.
Асноўныя элементы прысвайвальнай гаспадаркі:
- аб’ект эксплуатацыі – тыя ці іншыя віды раслін ці жывёльнага свету;
- прылады працы;
- прыроднае асяроддзе;
- суб’ект гаспадарання – чалавек. Ен вызначаў спосаб гаспадарання і аб’ядноўваў папярэднія элементы.
Храналагічна прысвайвальная гаспадарка з’яўлялася адзінай формай гаспадарання ў палеаліце і мезаліце. Пазней яна суіснавала побач з вытворчымі формамі гаспадарання, страчвала сваю важкасць.
Палеаліт (100 – 10 тыс. год да н.э.), супадае з ледавіковым перыядам на тэрыторыі Беларусі. Першыя людзі, што засялялі сучасную тэрыторыю Беларусі, ужо валодалі навыкамі палявання і збіральніцтва.
Збіральніцтва – першая форма гаспадарчай дзейнасці. Збіральніцтва не патрабавала складаных прылад працы, прыстасаванняў. Збіралася ўсе прыгоднае ў ежу – расліны, дробныя жывелы і г.д.
Прылады працы – самыя простыя – палка-капалка, косці, рогі жывел, груба апрацаваныя камяні.
Збіральніцтва залежала ад кліматычных умоў, таму людзі вымушаны былі весці качавы характар жыцця.
Паляванне – больш складаная форма прысвайвальнай гаспадаркі, давала людзям харчаванне на працягу усяго года. Акрамя ежы людзі атрымлівалі скуру, косці, рогі, зубы, тлушч – сыравіну, якая выкарыстовывалася ў першабытнай вытворчасці, магіі.
На першым этапе развіцця паляванне мела каллектыўны і спецыялізаваны характар. Гэта было загоннае паляванне на адпаведны від жывелы – маманта, пайдночнага аленя, насарога). Адсюль узнікла сацыяльнае аб’яднанне першабытных людзей – лоўчая абшчына (першая форма кааперацыі), у склад яе ўваходзіла каля 30-50 чалавек. У год ім патрабавалася прыкладна 11 тон мяса, што магчыма было здабыць на тэрыторыі 750 кв. км.
Галоўныя прылады і прыстасаванні – дзіда, лоўчая яма.
Паляванне давала не толькі харчаванне, але і матэрыялы для пабудовы жылля – косці, чарапы і скуру маманта, а таксама і адзенне – скураную вопратку. Вялікую перавагу людзям давала валоданне агнём. На першым этапе выкарыстоўвалі прыродны агонь, пазней навучыліся яго здабываць самі. Захоўвалі агонь жанчыны, што значна павышала іх сацыяльны статус.
Функцыі агню:
- абагрэў жылля;
- абарона ад драпежнікаў;
- дапамога ў паляванні;
- прыгатаванне якаснага харчавання.
У познім палеаліце прылады працы мелі больш за 100 функцыянальных прызначэнняў. Сярод найбольш распаўсюджаных прылад працы можна вызначыць розныя праколкі, скрабкі, нажы, рубілы і. г.д. Матэрыялы – крэмень ці іншы цвёрды камень, дрэва, косць, скура, сухажыллі. Тэхналагічны прыём апрацоўкі камню – “адшчэпа”. Сутнасць тэхналогіі – пласціны дакладнай формы адшчэпліваліся ад прызматычнага ядра. Даапрацоўка ажыццяўлялася шляхам аджыму маленькіх чашуек па краях пласцін.
Найбольш старажытныя знаходкі прылад працы на Беларусі зроблены каля населеных пунктаў Абідавічы, Падлужжа, Свяцілавічы на Поўдні Беларусі. Храналагічна яны адносяцца да перыяду 100 – 40 тыс. год да н.э. Першыя пасяленні людзей з’явіліся значна пазней – Юравічская стаянка мае узрост каля 26-27 тыс. год, стаянка ў Бердыжы каля 24 тыс. год. На тэрыторыі стаянак былі знойдзены сякерападобныя каменні, наканечнікі дзідаў і інш. Прылады, што тыпалагічна адносяцца да мусцьерскай культуры.
Мезаліт (9 тыс. год да н.э. – 6 тыс. год да н.э.) – гэта пасляледавіковы перыяд, ці галацэн. Кардынальныя змены ў прыродным асяроддзі мелі вынікам змены у спосабах вядзення гаспадаркі.
Далейшае развіцце атрымала паляванне, што, найперш, адбілася на змене формаў палявання. Гэта было выклікана наступнымі перадумовамі:
- адбывалася ўдасканаленне стацыянарных сродкаў і прылад палявання (ямы, сілкі, сеткі, пасткі, самастрэлы);
- удасканаленне механічных прылад палявання (з’явіўся лук);
- у мезаліце адбылося прыручэнне сабакі;
- пашырэнне аб’ектаў палявання за кошт птушкі, сярэдніх і дробных жывёл.
Калектыўны характар палявання стаў не такім актуальным, распаўсядзілася індывідуальнае паляванне.
Рыбалоўства – новая ў мезаліце форма гаспадарання для беларускіх тэрыторый. Пасля адыходу ледавіка утварыліся рэкі і азеры, с цягам часу яны набылі сучасны выгляд.
На першым этапе з’яўлення рыбалоўства людзі карысталіся астрогай, гарпуном, кручкамі а то і проста рукамі. Пазней была вынайдзена сетка, што дазволіла лавіць рыбу на працягу ўсяго года. У сваю чаргу апошняе стымулявала аседласць.
Збіральніцтва – перажывала росквіт. Прыродныя ўмовы паспрыялі значнаму пашырэнню спісу аб’ектаў збіральніцтва.
З’яўленне новых і ўдасканаленне старых формаў гаспадарання дазволіла збіраць: па-першае – большую колькасць прадуктаў харчавання, па-другое – больш разнастайнае харчаванне. Як вынік – лоўчая абшчына вырасла ў новую форму сацыяльнай арганізацыі людзей – родавую абшчыну.
Радавая абшчына:
- аб’ядноўвала людзей аднаго паходжання;