ЗМЕСТ
Уводзіны
1. Грамадска-палітычнырухуБеларусінапярэдаднііўчасвайны 1812 г. ПраектыаднаўленняВкЛ
2. УзнікненнеідзейнасцьтайныхтаварыстваўнатэрыторыіБеларусі. Віленскаяасацыяцыя. Палітычныяіправавыяпоглядымасонаў
3. ДзейнасцьвыкладчыкаўістудэнтаўВіленскагаўніверсітэта. Ліберальныя ідэі Міхаіла Баброўскага, Яна і Анджэя Снядзецкіх. Фарміраванне патрыятычнага накірунку ў гістарычнай навуке (І. Даніловіч, Ю. Ярашэвіч, Т. Нарбут)
4. Стварэннеідзейнасцьтайныхтаварыстваўфіламатаўіфіларэтаў. Палітычныя і прававыя погляды іх арганізатараў і кіраўнікоў Тамаша Зана, Адама Міцкевіча, Яна Чачота, Ігнація Дамейкі
5. Ідэікультурна-нацыянальнагаадраджэнняўлітаратурыпершайпаловыХІХст. ЯнБаршчэўскі, АляксандрРыпінскі, УладзіслаўСыракомля
6. Беларусьупалітычныхпланахдзекабрыстаў
7. Палітычныяідэалыпаўстанцаў 1830-1831 гг. М.К. Валовіч і Лялевель
Заключэнне
Спіс выкарыстаных крыніц
Уводзіны
Вывучэнне палітычнай и прававой думкі Беларусі мае не толькі навукова-пазнавальнае, але і вялікае выхаваўчае значэнне. Яно фарміруе ў людзей уяўленне аб высокім тэарэтычным узроўні нацыянальнага мыслення, што ў сваю чаргу садзейнічае развіццю і ўзмацненню гонару за беларускі народ, які стварыў адпаведныя лепшым узорам сусветнай культуры духоўныя скарбы, за багатую гістарычную спадчыну, за славутых продкаў Айчыны. Гэтыя абставіны і прадумовілі актуальнасць дадзенай работы.
Мэтамі работы з'яўляюцца вывычэнне асноўных тэндэнцый развіцця палітычнай і прававой думкі Беларусі ў канцы ХVІІІ - першай палове ХІХ стагоддзяў, аналіз поглядаў прадстаўнікоў розных грамадска-палітычных плыняў гэтага перыяду.
Зыходзячы з пастаўленых мэтаў, задачамі работы з'яўляюцца:
- аналіз грамадска-палітычнага руху на Беларусі напярэдадні і ў час вайны 1812 г.;
- характарыстыка дзейнасці масонаў у Беларусі;
- вывучэнне поглядаў навукоўцаў (выкладчыкаў і студентаў) Віленскага ўніверсітэта - прадстаўнікоў ліберальнай плыні;
- аналіз ідэй нацыянальна-культурнага адраджэння ў літаратуры першай паловы ХІХ стагоддзя;
- вывучэнне палітычных планаў дзекабрыстаў наконт вырашэння ў іх нацыянальнага пытання Беларусі;
- аналіз поглядаў Лялевеля і Валовіча як удзельнікаў паўстання 1830-1831 года.
У рабоце былі выкарыстана вучэбная і спецыяльная юрыдычная і гістарычная літаратура, у тым ліку працы такіх аўтараў, як І.У. Вішнеўская, А. Грыцкевіч, І.І. Коўкель, В.Ф. Шалькевіч і інш.
1. Грамадска-палітычны рух у Беларусі напярэдадні і ў час вайны 1812
г. Праекты аднаўлення ВкЛ
Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай беларуская і літоўская шляхта ў сваёй большасці не магла змірыцца з інкарпарацыяй краіны ў склад Расійскай Імперыі. Пачынаючы з паўстання 1794 г. пад кіраўніцтвам Т. Касцюшкі, стаў афармляцца вызваленчы рух, галоўнай мэтаю якога было адраджэнне Польшчы ў межах 1772 г.
Асабліва актывізавалася змаганне польскіх патрыётаў за дасягненне сваіх мэтаў падчас напалеонаўскіх войнаў. Тым больш, што і сам Напалеон з 1805 г. неаднаразова выказваўся адносна неабходнасці аднаўлення Рэчы Паспалітай., умела гуляючы на патрыятычных пачуццях палякаў. У 1807 годзе Банапарт стварыў Герцагства Варшаўскае.
Адпаведную палітыку праводзіў і Аляксандр І у адносінах да арыстакратыі і шляхты далучаных губерняў. Праекты адраджэння Рэчы Паспалітай абмяркоўваліся ім з Адамам Чартарыйскім у 1804, 1806, 1809 і 1811 гг.[1,с.121]. Рускі імператар заявіў аб жаданні аднавіць Польшчу, даць ёй ліберальную Канстытуцыю. Новая дзяржава павінна быць дынастычна звязана з Расіяй. Згодна з праектамі беларускія землі не ўваходзілі ў адноўленую Польшчу.
У 1811 г. вядомы дзяржаўны дзеяч і кампазітар Міхаіл Клеафас Агінскі (1765-1833), выяўляючы настроі пэўных колаў шляхты, падаў Аляксандру І праект утварэння на беларускіх і ўкраінскіх землях Вялікага княства Літоўскага са сталіцай у Вільні ў складзе Гродзенскай, Віленскай, Мінскай, Віцебскай, Магілёўскай, Кіеўскай, Падольскай, Валынскай губерняў[7,с.183]. Яно павінна было ўваходзіць у склад Расійскай імперыі на правах аўтаноміі. Кіраванне даручалася імперскаму намесніку. Непасрэдным органам кіравання ў краі прадугледжвалася Літоўская канцылярыя пад кіраўніцтвам аднаго з дзяржаўных міністраў. Аднак імператар адхіліў гэты праект.
Пасля пачатку вайны 1812 года для кіравання акупіраванымі тэрыторыямі Напалеон абвясціў аб аднаўленні Вялікага княства Літоўскага ў межах Віленскай, Гродзенскай, Мінскай губерняў і Беластоцкай вобласці. 28 чэрвеня 1812 г. у сувязі з абвяшчэннем ВкЛ Варшаўскі сейм аб'явіў сябе Генеральнай Канфедэрацыяй Польшчы і заклікаў насельніцтва Літвы, Беларусі і Украіны далучыцца да канфедэрацыі.
1 ліпеня 1812 г. па загаду Напалеона ў Вільні быў створаны Часовы ўрад ВкЛ у складзе 7 камітэтаў: харчавання, паліцыі, фінансаў, ваеннага, судовага, унутраных спраў, асветы і рэлігіі. Камітэты ўзначальвалі П. Сапега, І. Тышкевіч, А. Хадкевіч, А. Паце і інш. Старшынёй ўрада першапачаткова быў прызначаны мясцовы памешчык С. Солтан, а з 27 жніўня - ваенны генерал-губернатар Літвы граф Гогендорн [2, с. 70]. Функцыю кантролю з французкага боку выконваў імператарскі камісар пры ўрадзе Л.Г. Біньён.
Пасля заканчэння вайны 1812 г. у складзе Расійскай імперыі згодна з падпісанымі пагадненнямі апынулася Польскае каралеўства на правах аўтаноміі. Пытанне аб аднаўленні ВкЛ больш не разглядалася. Каб потым не аднавілася Рэч Паспалітая, аўтаномія Беларусі і Літвы не была патрэбна расійскаму імператару. Аляксандр І казаў, што рускія дваране ніколі не дапусцяць, каб Літва, Валынь, Падолія ізноў адышлі да Польшчы.
У заканчэнне гэтага пытання неабходна аднак адзначыць, што мары і планы аб аднаўленні Вялікага княства Літоўскага яшчэ не аднойчы будуць узнікаць у прадстаўнікоў розных слаёў грамадства на тэрыторыі Беларусі - шляхты, навукоўцаў, інтэлігенцыі.
2. Узнікненне і дзейнасць тайных таварыстваў на тэрыторыі Беларусі.
Віленская асацыяцыя. Палітычныя і прававыя погляды масонаў
У канцы ХVІІІ - пачатку ХІХ ст. галоўнай арганізацыйнай формай рэвалюцыйнага і нацыянальна-вызваленчага руху ў Беларусі былі тайныя і паўлегальныя таварыствы. У еўрапейскіх краінах у гэтыя часы масавы характар набыло стварэнне разнастайных таварыстваў - навуковых, палітычных і інш. Шмат хто з даследчыкаў у гэтым бачыць не толькі модны павеў, але таксама ўплыў найбольш магутнай у той час напаўлегальнай арганізацыі, якой з'яўлялася масонства.
Віленская асацыяцыя (1796 - 1797 г.) была адным з першых вядомых з канца 18 стагоддзя тайных антыўрадавых згуртаванняў. Гэтае таварыства разгарнула шырокую дзейнасць - яе адгалінаванні існавалі ў Ашмянах, Брэсце, Кобрыне, Мінску. Асноўнай мэтай асацыяцыі з'яўлялася аднаўленне ранейшай дзяржавы на аснове Канстытуцыі 3 мая 1791 г. Вялікія спадзяванні Віленская асацыяцыя ўскладала на дапамогу Францыі. Членамі таварыства быў складзены ''Акт паўстання'', але здзейсніць выступленне яны не паспелі - у 1797 г. арганізацыю раскрылі ўлады [3, с. 66].
На Беларусі масонства пранікла ў канцы 18 ст. як залежнае ад расійскага і польскага. У 1774 г. маёр расійскай арміі Вердароўскі заснаваў у Полацку ложу ''Талія'', у Магілёве ўзніклі ложы ''Да трох арлоў'' (1770) і ''Геркулес у калысцы''(1776 г.). У 1781 г. у Вільні існавалі ложы ''Дасканалае адзінства'', ''Руплівы літвін'', ''Добры пастыр'', ''Храм мудрасці'' і ''Дасканалая вернасць'' [11, с.91]. У час паўстання 1794 г. дзейнасць гэтых лож прыпынілася і пачала аднаўляцца ў 1801 г. У 1813 г. аднавіла дзейнасць ложа ''Руплівы літвін'' пад кіраўніцтвам прафесара Віленскага ўніверсітэта М.Мяноўскага. Яна налічвала 24 чалавекі. У 1818 г. аднавіла дзейнасць ложа ''Добры пастыр'' пад новай назвай ''Да храма мудрасці''. У тым жа годзе была заснавана ''школа Сакрата'' (майстар - Я. Ходзька). Віленскае масонства ўзначальваў Савет, сакратаром якога быў прафесар Віленскага ўніверсітэта І. Страйноўскі. Усяго на Беларусі ў першай чвэрці ХІХ ст. налічвалася каля 500 масонаў.
Што датычыцца поглядаў масонаў, то паводле масонскай інтэрпретацыі сэнс жыцця кожнага чалавека заключаецца ў пабудове (шляхам пераадолення ўплыву знешніх абставін і канфліктаў) унутранага царства дабрыні, справядлівасці і роўнасці. Ідэаламі масонаў выступалі таксама ''старанае практыкаванне ў страху Божым, варожасць да згубнай сістэмы ўяўнай роўнасці і вольнасці''. Масонскія ложы рабілі і пэўныя практычныя захады, вялі актыўную дабрачынную дзейасць, дапамагалі фінансавымі сродкамі пагарэльцам, хворым, школьнікам. У 1817 г. на дваранскім сходзе ў Вільні масоны ўзнялі пытанне пра вызваленне сялян ад прыгоннага права. Майстар ложы ''Руплівы літвін'' Шымкевіч заснаваў новую ложу - ''Руплівы літвін рэфармаваны''. У ёй было шмат прафесараў Віленскага ўніверсітэта. У 1818 г. члены гэтай ложы паспрабавалі змяніць масонскі статус і прысвяціць сябе адкрытаму служэнню грамадству. ''Першым абавязкам ложы, - гаварылася ў новым статуце, - з'яўляецца дапамога насельніцтву шляхам навучання бедных рамёствам, удасканалення тэхнікі, выкаранення прычын галечы і заганаў, развіцця прамысловасці''[2,с.111].
Масоны мелі значны ўплыў на дзейнасць іншых тайных арганізацый. Шымкевіч быў першым старшынёй таварыства ''шубраўцаў''. Маладзёжныя аюб'яднанні філаматаў, філарэтаў, прамяністых сваёй структурай нагадвалі масонскія ложы, а іх заснавальнік Томаш Зан вясною 1821 г. быў прыняты ў віленскую масонскую ложу ''Школа Сакрата''.
У 1821 г. спецыяльным загадам цара ўсе масонскія ложы Расійскай імперыі былі забаронены.
Такім чынам, дзейнасць масонскіх лож у Беларусі спрыяла з'яўленню тайных студэнцкіх таварыстваў, фарміраванню поглядаў іх членаў.
3. ДзейнасцьвыкладчыкаўістудэнтаўВіленскагаўніверсітэта.
ЛіберальныяідэіМіхаілаБаброўскага, ЯнаіАнджэяСнядзецкіх.
Фарміраваннепатрыятычнаганакірункуўгістарычнайнавуке (І.