Сатрычныя зборнiкi “Як я вучыуся жыць”, “Да новых венiкау”, “Кантора”.
З’яуляецца вельмi надзенным наступленне сатырычнай паэзii Гiлевiча на
хабарнiцтва, падхалiмства, п’янства, бюракратызм, эгаiзм, душэунае
апусташэнне.
Адзiн з цыклау яго паэзii – кнiга “Як я вучыуся жыць”, “Песенькi вяселага
Бурацiны”. Яны адрасаваны у першую чаргу дарослым, якiя рознымi спосабамi
iмкнуцца перакласцi увесь груз выхавання дзяцей на дзядоу у бабуляк. Нiл
Гiлевiч многа увагi удзяляу вывучэнню фальклору. На аснове гэтага стварыу
кнiгу “Замовы ад падхалiмства”. Нiл Гiлевiч не толькi паэт – ен аутар
п’ес, вучоны i перакладчык з балгарскай мовы.
СЯРГЕЙ ДАВIДОВIЧ родам з Лагойшчыны, з тых паэтычных мясцiн, якiя помняць
Янку Купалу i Ядвiгiна Ш., дзе сакавiтая беларуская мова, багатыя народныя
традыцыi. Адна з яго апошнiх кнiг - кнiга паэм “Люстэрка лёсу” – роздум
над нашым учарашнiм i сённяшнiм днём, над лёсам народа, лёсам
бацькаушчыны. Яна вызначаецца глыбiней абагульненняу, вобразнасцю,
метафарычнасцю.
Радыёжурналiст БАРЫС ЖАНЧАК па роду сваёй прафесii штодзённа сутыкаецца з
непрадбачнымi, часамi тупiковымi сiтуацыямi нашага жыцця. Уменне убачыць
сутнасць з’явы, адабраць з мноства фактау i падзей самае галоунае – вось
характэрная прыкмета яго творчасцi. Вялiкую увагу надае паэт пошуку
адметных мастацкiх сродкау, нетрадыцыйнай стылiстыцы.
Спасцiгнуць карэннi роднасцi, зразумець, куды i як расце i галiнiцца дрэва
чалавечае, спрабуе паэтэса ЗIНАIДА ДУДЗЮК. Яе творчае крэда – стрыманасць,
лаканiчнасць, iмкненне да важкасцi слова.
У зборнiку МАР’ЯНА ДУКСЫ «Горн прiмiрэння» есць самыя розныя акцэнты :
барацьба дабра са злом, кахання i уражды, лес роднай мовы i культуры.
Многiя вершы уключаюць у сябе элегiчна-фiласофскiя роздумы аб жыццi,
хуткацечнасцi часу, асмысляюць чалавечыя пакуты i радасцi, страты i
падзеi.
ЛЕАНIД ДРАНЬКО-МАЙСЮК як паэт – эгаiст у той меры, у якой гэта неабходна.
Каб з гранiчнай шчырасцю заявiць свету аб сябе. Аутар сцьвярджае, што
паэзiя пачынаецца з адчаю, вiдавочнага цi сцiхаванага, калi паэт
пераконваецца у дасканаласцi сусвету, адчуваючы сваю недасканаласць.
Гэтага адчування, дарэчы, дастаткова, - вядома, пры умове, што яно
непадманнае, - каб паэт не памёр як паэт. Ен гiне толькi тады, калi
абрастае мускуламi бяздумнага аптымiзму, калi усе у iм i вакол яго
страчвае межы. Бязмежнае павiнна быць падпарадкавана эстэтычнай раунавазе.
Паэт пра гэта дбае гэтаксама, як дбае пра аловак i паперу на сваiм стале.
Ен можа геданiстычна ставiцца да вiна, але да слова адносiны яго заусёды
аскетычныя, бо лiшняе слова стращней, чым лiшнi келiх.
Забыццю сваёй нацыi i свайму забыццю паэт можа супрацьпаставiць паэзiю, у
якой iнтэлект i душа не супярэчаць адно аднаму.
МIХАIЛ АНЕМПАДЫСТАУ – даволi малады паэт. Яго вершы апiсваюць жыццё,
чалавечыя пачуццi. Вершы паэта нярэдка выкарыстоуваюцца у песнях
беларускiх музыкантау. Яго апошнi зборнiк “Атэкстацыi” як раз з’яуляецца
зборнiкам тых вершау, якiя сталi песнямi.