Складаныя формы найвышэйшай ступені параўнання ўтвараюцца пры дапамозе слоў самы, найбольш, найменш. Менавіта пры іх ужыванні адзначаецца няўменне адрозніць форму вышэйшай ступені параўнання і прыметнік ці словаспалучэнне са значэннем гранічнай ступені якасці: Вышэйшая ўзнагарода – зорка Героя. (трэба: найвышэйшая або самая высокая ўзнагарода).
Характэрнай памылкай з'яўляецца няправільны выбар сродкаў сінтаксічнай спалучальнасці. Так, часта замест прыназоўніка за выкарыстоўваецца прыназоўнік ад (пад уплывам польскай мовы): разумнейшы ад мяне; або прыназоўнік не выкарыстоўваецца зусім (пад уплывам рускай мовы): разумнейшы мяне. Такія памылкі досыць устойлівыя.
Многія якасныя прыметнікі ў беларускай мове могуць мець як поўную, так і кароткую форму: грозны – грозен, ясны – ясен. Але неабходна помніць, што кароткія формы прыметнікаў у беларускай мове ўжываюцца абмежавана і часцей ў прэдыкатыўнай функцыі (выключэнне складае паэтычная мова).
Лічэбнік – невялікая па колькасці часціна мовы, якая мае абмежаванае выкарыстанне ў маўленні параўнальна з іншымі самастойнымі часцінамі мовы.
Але менавіта з ужываннем лічэбнікаў звязаны досыць устойлівыя адхіленні ад нормы, якія можна падзяліць на тры групы:
а) выбар колькаснага ці зборнага лічэбніка;
б) утварэнне форм ускосных склонаў лічэбнікаў, асабліва складаных і састаўных;
в) ужыванне лічэбнікаў у словазлучэнні.
У маўленні існуе 9 зборных лічэбнікаў: двое – дзесяцера. У адных выпадках зборныя і колькасныя лічэбнікі выступаюць як узаемазамяняльныя:
- калі абазначаюць асоб мужчынскага полу: пяцёра дружбакоў – пяць дружбакоў;
- у другім – такая суаднесенаць немагчыма:
- калі назоўнікі маюць форму толькі множнага ліку ці абазначаюць назвц парных прадметаў: двое сутак, трое варот;
- калі абазначаюць назвы маладых істот: двое кацянят, трое жарабят;
- субстантываванымі прыметнікамі: двое параненых.
Зборныя лічэбнікі ўжываюцца і з некаторымі іншымі назоўнікамі: людзі, дзеці, гусі, коні, свінні. Трэба адзначыць, што зборныя лічэбнікі часцей выкарыстоўваюцца ў размоўным стылі.
Сістэма скланення лічэбнікаў характарызуецца неаднастайнасцю: толькі колькасныя лічэбнікі маюць 8 розных парадыгм. Так, літаратурная норма патрабуе змянення абедзвюх частак складаных лічэбнікаў ад 50 да 80 і ад 200 да 900: васьмідзесяці, васьмюдзесяццю. Аднак у вусным маўленні нярэдка змяняецца толькі першая ці другая частка, блытаніна склонавых форм. Памылкі такога ж тыпу заўважаюцца і пры выкарыстанні састаўных лічэбнікаў, дзе кожнае слова павінна змяняцца як адпаведны просты лічэбнік: ста дваццаці пяці, ста дваццаццю пяцю і г.д. Магчыма, гэтыя памылкі тлумачацца аналогіяй з састаўнымі парадкавымі лічэбнікамі, якія, наадварот, змяняюць толькі апошняе слова: тысяча дзевяцьсот восьмы.
У сінтаксічнай канструкцыі лічэбнік дапасуецца да назоўніка: трыццаццю пяццю сшыткамі, аб дваццаці сшытках. У вусным маўленні гэтая сувязь можа парушацца: адзначаецца ўжыванне лічэбніка толькі ў пачатковай форме (з пяцьсот алоўкамі) ці ўжыванне назоўніка толькі ў форме роднага склону (пяцюстамі алоўкаў). Пры лічэбніках два (дзве), абодва (абедзве), тры, чатыры назоўнік ужываецца у форме назоўнага склону множнага ліку: два сшыткі, дзве брыгады, тры клёны, чатыры гарады. Пад уплывам рускай мовы гэтыя лічэбнікі выкарыстоўваюцца з родным склонам: чатыры горада.
Парушэнне марфалагічных норм сярод лічэбнікаў выклікаюцца рознымі прычынамі:
- недастатковым засваеннем правіл;
- адсутнасцю практычных навыкаў;
- унутрымоўнай аналогіяй. Істотную ролю адыгрывае і адсутнасць дастатковай колькасці ўзораў вуснага маўлення (іх колькасць у вусным маўленні абмежавана, на пісьме яны абазначаюцца лічбамі).
Слабыя месцы ў дзеяслоўных формах звязаны перш за ўсё з выбарам форм часу і няправільным іх утварэннем: форм прошлага часу утвараюцца пры дапамозе суфіксаў –л-, -ў, 0: жыць, жыў, жыла, жыло, жылі, везці – вез. Часта формы прошлага часу ўтвараюцца ад асновы інфінітыва тыпу: выцяг (выцягнуў). перацёр (перацер). У размоўным і ішны раз у мастацкім стылі дапускаюцца складаныя формы прошлага часу: быў пайшоў. Часта пад уплывам дыялектаў блытаюцца формы цяперашняга часу 3 асобы адзіночнага ліку: ён робя (замест робіць), нося ( носіць) і наадварот, ён пішэць, чытаець.
Не характэрны для беларускай мовы дзеепрыметнікі незалежнага і залежнага стану цяперашняга часу з суфіксамі –уч, -юч, -ач, -яч, -ем, -ім: чытаючы вучань, вывучаемы матэрыял. Такія формы ўжываюцца пераважна ў публіцыстычным і навуковым стылях у тэрмінах і ўстойлівых словазлучэннях: бастуючыя рабочыя, неразлажымыя элементы. Не характэрны для беларускай мовы і зваротныя дзеепрыметнікі тыпу ўсміхаючыеся, хвалюючыеся (людзі). Найбольш пашыраны ў беларускай мове дзеепрыметнікі з суфіксамі –л-, -н-, -ан-, -ен-, -т- прошлага часу незалежнага і залежнага стану. Зменшылася сфера ўжывання дзеепрыметнікаў прошлага часу незалежнага стану з суфіксамі –ш-, -ўш-, замест іх выразна пашырыўся суфікс –л-: прымоклая, высахлая. Дзеепрыметнікі з суфіксамі –уч, -юч, -ач, -яч-, -ш-, -ўш- атрымліваюцца аманімічнымі з дзеепрыслоўямі, таму неабходна пазбягаць двухсэнсоўнасці пры пабдове фразы і выбары моўных сродкаў.
Сінтаксічныя нормы. Сінтаксіс вывучае віды сувязей, на аснове якіх арганізуюцца словазлучэнні і сказы. Віды сувязей (каардынацыя, дапасаванне, кіраванне, прымыканне) рэалізуюцца ў канкрэтных сінтаксічных канструкцыях, якія і вызначаюць сінтаксічную норму. Гэтыя нормы грунтуюцца як на законах сувязей слоў, так і на сінтаксічных здольнасцях (якія ў значнай меры залежаць ад семантыкі) асобных лексем. З апошнім фактарам часцей за ўсё звязаны парушэнні сінтаксічнай нормы.
Так, часта з-за няправільна вызначанай семантыкі парушаецца каардынацыя дзейніка і выказніка:
1. Калі ў ролі дзейніка выступае зборны назоўнік: моладзь выступаюць, настаўніцтва аддаюць усе сілы (замест: моладзь выступае).
2. У безасабовых сказах, калі галоўны член выражаны дзеепрыметнікам залежнага стану: Пабудаваны 10 новых школ (замест пабудавана).
3. Калі дзейнік – нязменны запазычаны назоўнік пэўнай родавай прыналежнасці: кенгуру пабегла (замест пабег).
4. Калі дзейнік выражаны спалучэннем тыпу брат з сястрой, маці з дачкой і г.д.: Брат з сястрой не мог (замест маглі) доўга супакоіцца.
5. Калі дзейнік выражаны назоўнікам з прыдаткам, якія маюць розны род: Газета “Веснік”змясціў (замест змясціла).
Адным з асноўных фактараў, які ўплывае на сінтаксічныя нормы беларускай мовы, з’яўляецца ўздзеянне рускай мовы. Найбольш пашырана і ўстойліва гэта ўздзеянне выяўляецца ў канструкцыях кіравання:
дараваць каму? (дав. скл.) – прощать кого? (він. скл.);
дзякаваць каму? (дав. скл.) – благодарить кого? (він. скл.);
кпіць з каго? (родны) – насмехаться над кем? (твор. скл.);
схадзіць па што? – сходить за чем?;
ажаніцца з кім? -- жениться на ком?;
больш за 40 гадоў – более сорока лет;
за 5 кіламетраў ад горада – в 5 километрах от города;
яму нага баліць – у него болит нога;
хварэць на што? – болеть чем?
быць настаўнікам і за настаўніка – руск. толькі: быть учителем;
звярнуцца на адрас – обратиться по адресу;
заляцацца да дзяўчыны – ухаживать за девушкой;
чытаць, думаць, смяяцца сам сабе – читать про себя;
паехаць да брата – поехать к брату;
дом на пяць паверхаў – дом в пять этажей;
стаяць ля стала – стоять у стола;
некалькі разоў на тыдзень – несколько раз внеделю;
усё на карысць студэнта – всё на пользу студента;
падобны да бацькі – похожий на отца;
загадчык бібліятэкі – заведующий библиотекой;
не да месца – не к месту;
ліслівіць перад начальнікам
паабапал дарогі – с обеих сторон дороги;
даглядаць дзяцей – ухаживать за детьми;
пайсці па грыбы – пойти за грибами;
забыцца на вечар, пра вечар – забыть о вечере;
паехаць у млын – поехать на мельницу;
што да мяне – что касается меня;
спатыкнуцца на пень – споткнуться о пень.
Пад уплывам рускіх форм адзначаецца памылковае ўжыванне прыназоўніка па з формай давальнага склону множнага ліку замест формы меснага склону: па гарам, па дарогам замест па гарах, па дарогах.
Часам праблему выбару прыназоўнікавай формы ўскоснага склону звязана з унутрымоўнай варыянтнасцю. Так, у беларускай мове як нарматыўныя варыянты выступаюць формы вінавальнага склону з прыназоўнікам пра і меснага склону з прыназоўнікам аб: думаць пра жыццё і думаць аб жыцці. Трэба адзначыць, што прыназоўнік аб часцей ужываецца ў афіцыйна-дзелавым і навуковым стылях, прыназоўнік пра – у размоўным і мастацкім. Але ні ў навуковым, ні афіцыйным стылі не рэкамендуецца прыназоўнік аб, калі спалучэнне дрэнна гучыць: аб абавязках, аб аб’ёме.
Шырока распаўсюджаны памылкі, выкліканыя неправамернай кантамінацыяй: узаемадзеяннем дзвюх і больш сінтаксічных канструкцый, у выніку чаго ўзнікае трэцяя, якая не адпавядае норме:
- садзейнічаць чаму + прывесці да чаго → садзейнічала да таго;
- дапамагаць каму + шэфстваваць над кім → шэфская дапамога над арганізацыяй;
- разлічваць на каго + падрыхтаваць для каго → разлічана для настаўнікаў.
У вусным маўленні часта назіраецца дубліраванне дзейніка: Гераіня – яна мне вельмі запомнілася.
Парушэнне нормы адзначаецца пры выкарыстанні аднародных членаў. Так, памылкай з’яўляецца аб’яднанне ў аднародным радзе лагічна несумяшчальных паняццяў: У садзе раслі яблыкі, грушы, слівы, дубы; слоў, якія абазначаюць родавыя і відавыя паняцці: Вершы, творы Цёткі прысвечаны..
У рад аднародных членаў нельга ўключаць словы з рознай марфалагічнай характарыстыкай (напрыклад, поўныя і кароткія формы прыметнікаў, дзеепрыметнікаў): чэсны і смел, смачнай і прыгожа аформлена; назоўніка і інфінітыва: маляванне і спяваць). Нельга аб’ядноўваць у якасці аднародных член сказа і даданую частку: Настаўніца спытала аб уроках і як маё здароўе.